#4 πρέπει να σκεφτείς πολύ σοβαρά την απόκτηση παιδιού. Τώρα, από την θέση στην οποία βρίκσεσαι, βλέπεις τα πράγματα κάπως ειδυλλιακά. Στο μυαλό σου, πιο πολύ βαρύτητα έχει η σχέση σου! Και το well being του μελλοντικού σου παιδιού έρχεται σε κάπως δεύτερη μοίρα μπροστά στη σχέση. Και για να κατευνάσεις όλες τις φωνές που σου λένε ότι αυτό που σκέφτεσαι δεν είναι καθόλου καλή ιδέα, παρουσιάζεις στον εαυτό σου σαν δικαιολογία το "αφού το έκανε ο Tim Burton γιατί να μην μπορώ να το κάνω κι εγώ? τόσα παιδιά μεγαλώνουν με τον πατέρα να λείπει και να εμφανίζεται ένα ΣΚ! τι πάθανε?" Πρόσεξε πολύ την απόφασή σου. Όταν θα υπάρξει το παιδί, θα πάρει πρωτεύοντα ρόλο στη ζωή σου. Και ξαφνικά η σχέση σου δεν θα φαντάζει το πιο σημαντικό πράγμα. Θα χρειαστείς συνεργάτη και συνοδοιπόρο, που δεν θα τον έχεις εκεί να μοιραστείς μαζί του τις δυσκολίες (αλλά και τα όμορφα). Και δεν αναφέρομαι μόνο στο ποιος θα κρατήσει το μωρό για να κάνεις ένα μπάνιο. Αναφέρομαι και στα πιο ζόρικα. Το μωρό αρώστησε ή χτύπησε ή βγάζει δόντια και κλαίει όλη νύχτα ή πάει παιδικό σταθμό και κλαίει όλη μέρα επειδή δε θέλει να πάει... ατελείωτη λίστα καταστάσεων που είναι ζόρικο να τις περάσεις εντελώς μόνη. Και ένα ΣΚ δεν μπορεί με τίποτα να ανπληρώσει τον χρόνο που ο άλλος δεν θα είναι εκεί. Πως θα σκέφτεσαι για τον σύντροφό σου μετά? Δεν θα σε ξενερώνει το γεγονός ότι είσαι μόνη? Ότι δεν μπαίνει στη διαδικασία να αναθεωρήσει την αρχική του απόφαση για να είναι κοντά στο παιδί του συνέχεια? Δεν ξέρω...Προσωπική εμπειρία. Ο πατέρας μου ήταν ναυτικός και έλειπε από το σπίτι συνεχώς. Ποτέ δεν καταφέραμε να έχουμε νορμάλ σχεση. Εκείνος όταν επέστρεφε ήθελε να παίξει τον ρόλο του πατέρα, αλλά εμένα μου φαινόταν σαν ένας ξένος που εισέβαλε στην καθημερινότητά μου που έπρεπε να "ανεχτώ" γιατί ήταν ο μπαμπάς, αλλά περίμενα πως και πως να φύγει για να επιστρέψουμε στα φυσιολογικά μας. Για μένα ο γονέας ήταν ένας και ήταν η μαμά μου. Μια από τις δυσκολίες που μου δημιούργησε αυτό, ήταν ότι είχα πολύ ισχυρή την πεποίθηση ότι ο πατέρας είναι κάτι μη απαραίτητο στη ζωή ενός παιδιού!! Και την είχα αυτή την πεποίθηση όταν έγινα εγώ μητέρα. Ευτυχώς ο σύντροφός μου μου έδειξε πόσο λάθος έκανα. Και πλέον έχω να σου πω ότι ένα παιδί έχει πολύ μεγάλο συναισθηματικό πλεονέκτημα όταν βρίκσεται σε ένα περιβάλλον ισοροπημένο με πολλή αγάπη την οποία προσφέρουν αμέριστα και οι δυο γονείς μαζί.
