Πήγα με κλειστά μάτια στην ενδοκρινολόγο που μου σύστησε η γυναικολόγος μου μόνο και μόνο επειδή το είπε εκείνη, γιατί την εμπιστεύομαι και προσεγγίζει τα θέματα πάντα με ψυχραιμία και ενδιαφέρον, και χιούμορ όποτε χρειάζεται. Τσακ μπαμ, με δυο λόγια και μια καμπύλη σακχάρου λύθηκε το πρόβλημα και αν έκανα και μια υποτυπώδη διατροφή, θα έχανα και αρκετά κιλά, ήδη ξεφούσκωσα χωρίς να κάνω κάτι.Ούτε βλακώδεις αναμονές, ούτε δηθενιές, ούτε υπερβολές, ούτε αδιαφορία, ούτε ένας σκασμός λεφτά. Η ενδοκρινολόγος οκ, πήρε ένα 70άρι αλλά για κάποιο λόγο ένιωσα ότι γλίτωσα λεφτά στην ουσία. Τώρα βλέπω πως μάλλον είχα δίκιο τελικά.Νομίζω είναι τόσο θέμα τύχης αλλά και θέμα ασθενούς, να επιμένει, να απαιτεί, να έχει μια αντίληψη και να διακρίνει πότε ο γιατρός είναι άξιος εμπιστοσύνης. Γνωρίζω ανθρώπους που ταλαιπωρούνται, επειδή δεν είναι εμπιστεύονται στην ουσία κανέναν γιατρό, ψάχνουν πάντα τον επόμενο και στο τέλος τα παρατάνε.