#6 Για τις παρόμοιες εμπειρίες με την 6, έχω τρεις, η μία πιο ανεξήγητη από την άλλη:1. Ταξίδευα με ΚΤΕΛ στην Πελοπόννησο. Στη μέση άλλαξαν οι ελεγκτές και ο νέος κοίταξε ξανά το εισητήρια αλλά το δικό μου δεν ήταν πουθενά με αποτέλεσμα να ξανακόψω. Φορούσα φόρεμα χωρίς τσέπες και είχα μόνο ένα μικρό τσαντάκι μαζί μου. Μετά από δύο μήνες βλέπω το χαμένο εισητήριο στο πάτωμα του σπιτιού μου στην Αθήνα, το αρχικό, όχι αυτό που έβγαλα στη μέση.2. Ο παππούς μου σε ταξίδι στο εξωτερικό είχε την ταυτότητα του στην μπροστινή τσέπη του πουκαμίσου (πανέξυπνο) και την έχασε. Αφού πέρασε 40 κύμματα να δηλώσει ότι την έχασε, πήγε να πάρει το μετρό και μπαίνοντας, ένας επιβάτης τον σκούντηκε και του έδωσε στο χέρι τη χαμένη ταυτότητα.3. Φίλη μου καθόταν σε καφετέρια στο Ηράκλειο όταν συνειδητοποίησε ότι έλειπε η τσάντα με το κινητό της και το δήλωσε στην αστυνομία. Αργότρρα τηλεφώνησαν στον άντρα της από το αστυνομικό τμήμα Ιεράπετρας, λέγοντας ότι μια ηλικιωμένη κυρία βρήκε την τσάντα σε ένα παγκάκι στην Ιεράπετρα, ενώ ο χρόνος από όταν κατάλαβε ότι λέιπει η τσάντα μέχρι το τηλεφώνημα ήταν λιγότερος από όσο τυπικά χρειάζεται η διαδρομή Ηράκλειο-Ιεράπετρα. (Για αντικείμενα αξίας, έχω ακούσει τουλάχιστον τρεις ιστορίες που κάποιος πήγε για καφέ σε σπίτι φίλου, πήρε το κόσμημα, το άφησε σε ενεχειροδανειστήριο και σε άλλη επίσκεψη το επέστρεψε ή έβαλε κάποιον άλλο να το επιστρέψει κρυφά. Γνώριζα άτομο που το έκανε αυτό αρκετά συχνά και δεν το έκρυβε καν, ο συγκεκριμένος μάλιστα είχε πουλήσει τις χρυσές βέρες των γονιών του που δεν έγρφαν ονόματα και τις αντικατέστησε με ίδιες επίχρυσες, έχοντας το θράσσος να λέει αυτή την ιστορία σαν κατόρθωμα. Προσέχετε τα αντικείμενα αξίας σας αν ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο μετά από βραδιά με καλεσμένους, καμιά φορά ξέρουμε τους φίλους μας λιγότερο από όσο νομίζουμε.)