#1 Όπως τα είπε η Α,μπα ακριβώς: it takes two to tango.Η κοπέλα μπορεί να είναι όπως την περιγράφεις, αντιπαθητική, επιδειξιομανής κλπ κλπ, αλλά κάποιος της επιτρέπει αυτήν την συμπεριφορά. Μπορεί όχι με ξεκάθαρες κουβέντες ("μπράβο, κούκλα μου, είμαστε όντως βλάχοι και καλά κάνεις και μας διακόπτεις συνεχώς" κτλ), αλλά και η σιωπηρή ανοχή είναι μια μορφή επιδοκιμασίας. Η κοπέλα είναι αυτή που είναι, ο ξάδελφός σου γιατί δεν σας υπερασπίστηκε πχ στις προσβολές της; Πού είναι οι δικές του ευθύνες;Θα παραβιάσω την αρχή ΛενΦου, προειδοποιώ:Είχα έναν πολύ καλό φίλο, ο οποίος όταν έκανε σχέση με μια κοπέλα άρχισε να απομακρύνεται. Είχα ενδείξεις ότι στην κοπέλα δεν πολϋάρεσε η σχέση που είχαμε και σκοπίμως τον απομάκρυνε, αλλά ήταν τυπικά ευγενική απέναντί μου. Αποφασίζουν πριν από έναν χρόνο να παντρευτούν, δεν μου λένε τίποτα, μένει η κοπέλα έγκυος, πάλι τίποτα (είχαν κόψει και τις επαφές εν τω μεταξύ, αλλά δεν πήραν ούτε ένα τηλέφωνο για τα ευχάριστα). Το μαθαίνω τελικά από κοινούς γνωστούς και μία βδομάδα πριν τον γάμο στέλνω στον γαμπρό ένα μήνυμα να τους ευχηθώ, αφού είχα βεβαιωθεί πια ότι δεν θα ήμουν ούτε καλεσμένη. Η απάντησή του επική: δεν πρόλαβε να μου δώσει την πρόσκλησή μου!! (Στο δε μήνυμα δεν έγραφε βέβαια πού και πότε θα είναι ο γάμος και να πάω έστω και χωρίς πρόσκληση. Απλώς ότι δεν πρόλαβε...)Αρχικά, στενοχωρήθηκα πολύ, μετά εκνευρίστηκα πάρα πολύ. Κυρίως με αυτόν όμως που ενώ ήμαστε πολύ καλοί φίλοι, δέχτηκε να με απομακρύνει έτσι άκομψα από την ζωή του. Ακόμα και να μην με συμπαθούσε η γυναίκα του για τους δικούς της λόγους ή να με ζήλευε ξέρω γω, την ευθύνη την έχει ο ίδιος ως συνδετικός κρίκος και κανένας άλλος.Και μετά το σύντομο αυτό ρέκβιεμ για μια φιλία που χάθηκε, το ξαναγράφω ως κατακλείδα: it takes two to tango, στην δική σου περίπτωση την μέλλουσα νύφη και τον ξάδελφο. Ο ένας μπορεί μεν να οδηγεί τον χορό, ο άλλος όμως ακολουθεί και υποστηρίζει.
