#1Κι εγώ τον πόνο μου θα πω (για να καταλάβεις ότι δεν είσαι μόνη): περνάμε τα ίδια με τη γυναίκα ενός καλού φίλου. Δεν μπορείς να αρθρώσεις κουβέντα, σε διακόπτει και λέει τα δικά της που πάντα κινούνται γύρω από τον άξονα "τι φανταστική που είμαι/τι καλά που τα κάνω όλα". Και με δυνατή φωνή! (πως στο καλό μιλάνε κάποιοι άνθρωποι ΤΟΣΟ δυνατα, ποτέ δεν το κατάλαβα! Εγώ θα είχα συνεχώς πονόλαιμο). Βέβαια, αν καταλαβαίνω καλά, είναι πολύ δοτικός άνθρωπος και πάντα εκεί για τους φίλους της με αποτέλεσμα να έχει έναν κύκλο με ανθρώπους που την αγαπάνε. Και μπράβο της και ζήτω δηλαδή! Επειδή όμως κατα τα λοιπά δεν αντέχεται (και δεν το λέω μόνο εγώ αλλά όσοι είναι στην ευρύτερη παρέα - που είναι η λέξη κλειδί, όχι φίλοι της, παρέα), τη βλέπω πια μια φορά στο 2μηνο με 3μηνο. Ποτε μα ποτέ δε ρωτάει ούτε εμένα ούτε τον άντρα μου ούτε άλλους τι κάνουμε, πώς είμαστε, ούτε σαν ανταπόδοση δικής μας αντίστοιχης ερώτησης. Ε, φαντάσου ότι τις προάλλες με ρώτησε αν δουλεύω κάπου αυτό το διάστημα (από σπόντα, όχι από ενδιαφέρον), και ναι, είμαι στην τωρινή δουλειά μου πάνω από χρόνο, κάτι που ο άντρας της ξέρει σίγουρα γιατί με ρωτάει συστηματικά πώς πάει η δουλειά, ο άνθρωπος δείχνει γνήσιο ενδιαφέρον. Αυτή το θεώρησε πολύ λογικό να μη γνωρίζει και μου το είπε κιόλας... (σημειωτέον ούτε οταν ξεκίνησα τη δουλειά με ρώτησε κάτι ενώ το είπαν άλλοι μπροστά της). Την ίδια ώρα είχα καρτούν συννεφάκι με tb video έναν χρόνο πριν που μας έλεγε για τη δική της δουλειά, το αφεντικό της που είναι άρρωστο και τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για ενέσεις και άλλα που χρειάζεται να του κάνουν τα παιδιά του. Την παρακαλούσαμε ευγενικά να σταματήσει αλλά εκείνη το χαβά της. Κατά τα άλλα, την ίδια μέρα τόλμησα να πω ότι δεν έχω ποτέ πειραματιστεί με συγκεκριμένα πιάτα και μετά άκουσα ένα λογίδριο οπωσδήποτε 15 λεπτών (!) για το πόσο καλά μαγείρευε η μητέρα της και ο πατέρας της και πόσο κι αυτή μπορεί αλλά δε θέλει να τρώει την ώρα της.Αυτό που έχω κάνει εγώ είναι ότι πια έχω σταματήσει να τη ρωτάω οτιδήποτε, να μη δίνω αφορμή δηλαδή για μονολόγους. Έρχεται, κάθεται, της χαμογελάω και της λέω ένα γεια, ενώ συνεχίζω την κουβέντα με τους γύρω. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει κάποιος άλλος δεν υπάρχει περίπτωση να ξεκινήσω συζήτηση, γιατί κρατάω ημερολόγιο πόσον καιρό θα κάνει πριν φιλοτιμηθεί να ρωτήσει κάτι. :) Όσες φορές έχει πεταχτεί σε συζήτηση διακόπτοντας, της χαμογελάω πραγματικά πλατιά και της λέω κάτι τύπου "ναι, ευχαριστούμε captain obvious" ή "μα αυτό ακριβώς έλεγα κι εγώ τώρα" η "όχι, μιλάμε για κάτι άλλο". Νιώθω απίστευτα αγενής αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο πια, βαρέθηκα να ειμαι μόνο εγώ η ευγενική. ΥΓ. ο φίλος είναι πανευτυχής μαζί της! Ξερει τα κουσούρια της και την αγαπάει όπως είναι. Και ζουν ευτυχισμένοι.
