Ακριβώς έτσι. Άντε να πω και εγώ τον πόνο μου: σκηνοθετώ μία παράσταση που έχει πολλούς συντελεστές. Εμπλέκονται πάνω από 30 άτομα εκτός των ηθοποιών, τα οποία συχνά εναλλάσσονται και είναι όλοι άντρες (εκτός από την ταμία και την επί των δημοσίων σχέσεων...) Όταν μπαίνω πχ με τον φωτιστή και καλό μου φίλο να γνωρίσω τους νέους συντελεστές έχουμε συνεννοηθεί από πριν ότι εκείνος θα παραμείνει σιωπηλός για το πρώτο μισάωρο. Ωστε να αναγκαστούν τεχνικοί και λοιποί να απευθύνονται μόνο σε εμένα... Γιατί πραγματικά, με όποιον άντρα πάω μαζί, με παρακάμπτουν άμεσα και εμένα και την την ιεραρχία προκειμένου να λύσουν σαν "άντρες" τα προβλήματα μεταξύ τους. Είναι αστείο και τραγικό μαζί ότι πλέον αυτη η σκηνοθετις κυκλοφορεί με τους "μουγκούς" συνεργάτες της. Μετά το πρώτο μισάωρο που έχουν σιγουρευτεί οι καινούργοι ότι κατέχω το αντικείμενο τους, την ορολογία τους και ότι μπορώ να μιλήσω δυνατά χωρίς να βγει τσιριχτή η φωνή (πολλές πρόβες αυτό αλλά αξίζει) πιάνει το τάμα στην Τήνο για τον φίλο μου και ξαφνικά μιλάει και συνεχίζουμε τις δουλειές μας κανονικά. Αυτό είναι ένα από τα καθημερινά παραδείγματα στην δουλειά μιας γυναίκας σκηνοθέτη. Την λατρεύω την δουλειά μου αλλά πραγματικά είναι εξαντλητικό να αποδεικνύω κάθε ώρα (και το εννοώ -κάθε ώρα) πως "αν και γυναίκα" είμαι το σωστό άτομο στην σωστή θέση. Όταν με φέρνουν στα όριά μου με τις αγκυλώσεις τους σκέφτομαι την πρώτη γυναίκα σκηνοθέτη και το τι θα τράβηξε εκείνη. Το πόσα χρωστάμε στην προηγούμενη γενιά και τι οφείλουμε να προετοιμάσουμε για τις επόμενες.
