Αχ, ναι, να πούμε όλοι τις ιστορίες μας με τους αναίσθητους παρλαπίπες της ζωής μας!!!Ο δικός μου ήταν το αγόρι ενός πολύ καλού φίλου (λέω ήταν γιατί χωρίσανε). Τον ρωτούσες πώς ήταν η παράσταση που είδε στο θέατρο και ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ξεκινούσε τη διήγηση από το πρωί που ξύπνησε, το πρωινό που έφαγε, περιγραφή όλης της ημέρας μέχρι να φτάσει στην παράσταση. Μου ερχόταν να του ανοίξω το κεφάλι, ιδίως όταν μονοπωλούσε τη συζήτηση με την εμπειρία του όταν έμενε στην Άρτα για λίγα χρόνια. Μια ιστορία χιλιοειπωμένη και βαρετή όσο το να βλέπεις τη μπογιά να στεγνώνει. Την οποία μας ανάγκαζε να ακούσουμε όταν στο δωμάτιο παράλληλα υπήρχαν άνθρωποι που είχαν γυρίσει όλο τον κόσμο, είχαν συναρπαστικές δουλειές και χόμπι.Ο φίλος μου τον έβρισκε τρομερά χαριτωμένο για κάποιο διεστραμμένο λόγο, ενώ εγώ αραίωσα επαφές λόγω της φλυαρίας του.