Πραγματικά δεν αντέχονται όμως τέτοιοι άνθρωποι. Η δική μου περίπτωση είναι ξαδέρφη του συζύγου. Καλή αλλά δεν αντέχεται. Μιλάει ακατάπαυστα, δυνατά, αποκλειστικά για τον εαυτό της ή για κάτι που έκανε κάποιος που γνωρίζει ή για το πόσο καλά λόγια λένε οι άλλοι γι'αυτή ή για το πόσο νέα δείχνει παρότι κοντά στα πενήντα, πόσο της λένε όλοι τι κούκλα και τι πνευματώδης είναι. Κι όλο αυτό με ένα περίεργο τρόπο σε κάνει κι εσένα να της λες πως όντως είναι πολύ όμορφη και πολύ ικανή και δείχνει πολύ νέα. Όταν κάποια στιγμή αλλάξει το θέμα της συζήτησης κάθεται κααι συνοφρυώνεται. Στο τρίλεπτο αν δεν την ρωτήσει κανείς αρχίζει να βαρυγκομά μέχρι να κάνει κάποιος τη μαλακία να ρωτήσει τι έχει. Τότε λέει τίποτα έχω πονοκέφαλο και τριβει το κεφαλι της και αρχίζει να λέει ότι έχει πονοκέφαλο γιατί δεν κοιμάται γιατί έχει τόσα πραγματα να κάνει κ.ο.κ. κι αρχίζει άλλος ένας μαραθώνιος του πόσα αξιοθαύμαστα κάνει. Αν τώρα την αγνοήσουμε κάνει πως την παίρνει ο ύπνος! Μα τον μανιτού. Και πως τάχα γλιστράει ο αγκώνας της από την καρέκλα και ξυπνάει. Οπότε τη ρωτάμε βρε μήπως να φύγουμε; και λέει όχι όχι απλα είμαι κουρασμένη και φτοου κι από την αρχή. Απελπισία. Επειδή είναι διάφανη η ανάγκη της για αναγνώριση δε λέμε τίποτα. Αλλά την αποφέύγω πια όσο μπορώ. Ειναι κι εύκολο τώρα πια. Α! Και το χειρότερο είναι πως επειδή μιλάει ασταμάτητα με ένα σωρό άτομα ξεχνάει τι έχει πει σε ποιον και καταλήγεις να ακούς τα ίδια πράγματα διακόσιες φορές.