[Φτου μου το πήρε πριν γράψω όλο το σχόλιο]Θέλω να πω ΟΚ κατανοώ αυτό που λες και το συμμερίζομαι ως ένα σημείο. Από κομπλεξικούς στομώσαμε. Ωστόσο η καλλιέπεια και η φροντίδα της γλώσσας καθώς και η ευρηματικότητα στην χρήση των δυνατοτήτων που μας παρέχει (η *λαγνεία* της γλώσσας) είναι πολύ όμορφα πράγματα για να τα αφήνουμε να κάνουν χαρακίρι στον βωμό της καθαρότητας μιας "καθημερινής" αμεσότητας. [τύπου: "Ήμουν πολύ θυμωμένος. Οπωσδήποτε, τέτοιου είδους ανθρωποι πάντα με νευρίαζαν. Ξέρω ότι ο κόσμος τούς θεωρεί διασκεδαστικούς και ότι πρέπει να είμαστε ανεκτικοί, αλλά εγώ νιώθω πάντα την επιθυμία να τους πετάξω κάτι στη μούρη για να σπάσω αυτή την υπεροπτική και βλακώδη στάση."]Κατανοώ ότι για τον μέσο άνθρωπο έχει μια συμπερασματική βαρύτητα αυτό που λες (ένα mail που ανοίγει "ερίτιμη κυρία Ταδοπούλου" εμένα με ξενίζει) αλλά εδώ βλέπω ότι η μομφή αποδίδεται και στον Έλλιοτ τον ίδιο. ΟΚ δεν είναι Σεφέρης (είμαι κακιά όμως λέμε!) αλλά ποίηση γράφει ο χριστιανός. Λογικό επόμενο είναι να έχει άλλη ροή ο λόγος. Και να είναι ανοιχτή σε πολλαπλές αναγνώσεις γιατί όχι (αυτό για την στίξη και τον διασκελισμό το λέω που δίνει άλλη εννοιοδότηση αναλόγως). Όχι βέβαια ότι κόβω φλέβα αλλά λέμε. Συζήτηση κάνουμε.