Οι περισσότεροι άνθρωποι (κυρίως αυτοί που τα έχουν καλά με τον εαυτό τους), αντιλαμβάνονται συνειδητά ή ασυνείδητα πότε κάποιος κάνει κάτι με αγνά καλές προθέσεις και πότε το κάνει σαν παρακαταθήκη και αντιστοίχως εκτιμούν ή απομακρύνονται. Όταν συναντώ τέτοιο άνθρωπο, αυτόν δηλαδή που αρχίζει και ζητά ανταλλάγματα για τα καλά που κάνει για εμένα, η αντίδραση μου είναι να αδιαφορώ πλήρως για αυτά τα καλά. Είναι σαν να ακυρώνονται αυτόματα. Όλα αυτά τα: -Εγώ που σε μεγάλωσα με τόσο κόπο, -εγώ που σε στήριξα στα δύσκολα, -εγώ που κάθομαι (εθελοντικά) υπερωρίες, κ.λπ. κ.λπ., μου φέρνουν αλλεργία. Συνήθως απαντώ με «οκ, πες μου τι σου χρωστάω και δώσε μου ένα λογαριασμό να στα βάλω στην τράπεζα». Μερικοί προσβάλλονται με την απάντηση αυτή, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να απαντήσεις σε υποτιθέμενα «χρωστούμενα». Άλλοι πιάνουν το «υπονοούμενο» και συνέρχονται. Πιάσε και εσύ το υπονοούμενο και ξεκόλλα :)