Καλησπέρα, Βρε agosto το άνεργος με το δουλεύω 15ωρες το 24ωρο ειναι τα δυο ακρα. Υπαρχουν και οι μεσες καταστασεις στη ζωη.Μαζι του ειμαι ερωτευμενη , τι πιο φυσιολογικο απο το να θελω να τον βλεπω και να ζω την σχεση μου.Ειμαι 27 χρονων και ουσιαστικα δεν ζω τον ανθρωπο μου. Εχουμε αποσταση και οταν δεν εχουμε αποσταση και παω εγω και παλι ειναι σαν να μην τον βλεπω. Και η ζωη περνάει ετσι..νιωθω λες και τον πιεζω που θελω να κανουμε πραγματα. Κι οταν λεω να κανουμε πραγματα δεν εννοω να παμε ταξιδια τωρα που ειναι πιεσμενος, εννοω να περναμε λιγο ποιοτικο χρονο μαζι. Δηλαδη θα επρεπε να καταπιεσω τελειως τις αναγκες μου και να μην μιλαω καθολου;Και τον εχω ρωτησει, μηπως αυτη τη στιγμη στη ζωη σου ,που παει ολη σου η ενεργεια στη δουλεια, δεν ευπαρχει χωρος και για σχεση ; μηπως θα ηταν καλυτερα για σενα να χωρισουμε;Και μου λεει οχι. Αυτο εγω το ειπα γιατι θελησα να σεβαστω τις αναγκες του και τη δουλεια του και οτι μπορει αυτη τη στιγμη να μην εχει χρονο για σχεση.
