Οι προνομιακές και καραμπινάτες διακρίσεις μεταξύ ετεροθαλών ή μη αδερφών με δαιμονίζουν απόλυτα. Με δαιμονίζει το γεγονός ότι ο άλλος -ακόμη κι αν έχει "αδυναμία" ή τα βρίσκει ως χαρακτήρ καλύτερα με το ένα παιδί- αδυνατεί να επιδείξει στοιχειώδη δίκαια συμπεριφορά ως προς όλα του τα παιδιά, με δαιμονίζει που οι βλακώδεις αυτοί χειρισμοί δηλητηριάζουν την μεταξύ σχέση των παιδιών ή τη δυνητική τους σχέση στο μέλλον, με δαιμονίζει που μπορεί να αραδιάζει παιδιά ακόμη και για να τονώσει το εγώ του (δλδ ότι μπορεί να σπείρει) ενώ με τα προηγούμενά του παιδιά έχει ή σκατά ή μηδενική σχέση: τα παιδιά δεν είναι κέικ που φτιάχνουμε στη σειρά για να δούμε πιο θα "πετύχει" στο τέλος, με δαιμονίζει να είναι επιλεκτικός πάτερ φαμήλιας. Με δαιμονίζει επίσης όταν κάποιες γυναίκες σε δεύτερους κ.λπ. γάμους -εμμέσως πλην σαφώς- ενδιαφέρονται μόνο για την αποκατάσταση των δικών τους τέκνων και τα προηγούμενα τέκνα ας αποκληρωθούν κιόλας, ρε αδερφέ. Με δαιμονίζει που κάποιες ενώ επιλέγουν να παντρεύτούν έναν άνθρωπο που έχει ήδη παιδιά, κατά βάθος, ύψος και πλάτος δεν θα ήθελαν καθόλου να υπάρχουν αυτά και πράττουν αναλόγως, με δαιμονίζει που και αυτές δεν αντιλαμβάνονται ότι μία αδερφική σχέση (και μεταξύ ετεροθαλών αδερφών), ειδικά όταν μιλάμε για μοναχοπαίδια, θα μπορούσε να είναι άκρως πολύτιμη.