Aloutero, όχι και συναισθηματική αναπηρία, μιλάς ως ενήλικο παιδί με σχετικό βίωμα. Αν διάβαζες την ερώτηση στη μητέρα σου δε νομίζω πως θα κατηγορούσε την ερωτώσα, ασχέτως αν θα τη συμβούλευε να μεγαλώσει το παιδί της όπως έκανε η δική σου. Ως παιδί, συμφωνώ μαζί σου 100%, έτσι λειτουργώ κι εγώ, πιστεύω πως τα χρήματα και ό,τι αποκτιέται μ'αυτά, ανήκουν σ'αυτόν που τα δούλεψε, αν πρόκειται δε για εύκολο χρήμα, εκεί είναι που δε θέλω καμία σχέση ακόμα κι αν υποφέρω. Επειδή είχα την τύχη να χορτάσω, αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο, τον μπαμπά μου, και να αγαπώ πάρα πολύ τ'αδέρφια μου, να αναγνωρίζω τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους, όπως έκαναν εκείνοι για μένα όταν χρειαζόταν, ήθελα εκείνα να πάρουν το μερίδιο μου. Εμένα δε μ'ενδιέφερε, τίποτα δεν είναι πολυτιμότερο από το ότι είχα αυτόν τον άνθρωπο για πατέρα, μου δίδαξε με τη ζωή του αξίες που δε θα με αφήσουν ποτέ νηστική.Οι γονείς όμως (οφείλουν να) σκέφτονται πιο ρεαλιστικά και πιο προστατευτικά για τα παιδιά τους και μια από τις αγωνίες των γονιών στην Ελλάδα ήταν πάντα το μέλλον των παιδιών τους. Κάποτε ήταν μόνο το σπίτι, μετά υπήρχαν τα σπίτια και η αγωνία έγινε το πτυχίο. Τώρα γυρίζουμε ωραιότατα στον μεσαίωνα και θα σταυροκοπιούνται να είναι υγιή και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Mia idea, στις βόρειες χώρες και γενικώς σε πολλές χώρες, πολλά λειτουργούν διαφορετικά, πρέπει να βγάλουμε να μετρήσουμε και άλλα, ΑΝ θέλουμε να είμαστε δίκαιοι. Την ανάγκη πολλών για entitlement την καταλαβαίνουν εκείνοι που τους άφησε η γιαγιά τους ένα σπίτι σ'ένα κατσικοχώρι όπου πήγαιναν μικροί και σκαρφάλωναν σαν κατσίκια στα δέντρα, καθώς κι εκείνοι που οι γονείς τους για να χτίσουν πύργους, τους παραμέλησαν. Ποια παιδιά από αυτά μπορείς να κατηγορήσεις ότι διψάνε για ιδιοκτησία;