Δεν είναι από τις περιπτώσεις πολιτικών ο Τσίπρας που αξίζουν την υποτίμηση.Η υποτιμητική διάθεση εναντί του υποκρύπτει,πιστεύω,προκατάληψη.Ασκεί την τέχνη του ισορροπείν,σχεδόν, μαεστρικά ο Τσίπρας.Μπορεί να μη διαθέτει την ευγλωττία και το εύρος γνώσεων του Ανδρέα Παπανδρέου(μεγέθη βελτιούμενα συν τω χρόνω),αλλά χρόνια τώρα βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί και από ό,τι φαίνεται δεν είναι διατεθειμένος να πέσει.Εννοώ τον πράγματι αξιοθαύμαστο τρόπο που κατόρθωσε(και κατορθώνει) να συγκεράσει τις τόσες πολλές,οσο σε κανένα άλλο κόμμα,φυγόκεντρες τάσεις και συνιστώσες·τάσεις με έντονα συμπεριφορικά σύνδρομα φοιτητικής παράταξης.Πέραν αυτού δείχνει ικανός,ως αρχηγός,να αποτελεί το συνεκτικό συνδετικό κρίκο μεταξύ της γενιάς του Πολυτεχνείου,της επομένης αλλά και της μεθεπομένης.Δεν είναι εύκολο για ένα σαραντάχρονο να εισπράττει,αν όχι το θαυμασμό,την ανοχή και το σεβασμό,τουλάχιστον, της πιο πολιτικοποιημένης-με εμφανή πολιτικοϊδεολογικό αριστοκρατισμό-μετα τον πόλεμο γενιάς·αλλά ακόμα και αυτή η μεταπολεμική γενιά δεν δυσανασχετεί με το ρόλο του.Επι πλέον,δεν αναδίδει η αύρα του τη συστημική αποφορά των αντιπάλων του·καθόλου αμελητέα παράμετρος σε μια εποχή που στον αφρό της εχει αναδυθεί ολη η γλίτσα της μεταπολιτευτικής περιόδου.Τα πιστώνεται όλα αυτά ο Τσίπρας,και οποιος δεν τα βλέπει απλώς εθελοτυφλεί,πάσχοντας από ανίατο πολιτικό γεροντοκορισμό…Θα μπορούσε να διανθίσει τον πολιτικό λόγο της αριστεράς με πρωτότυπες αναφορές αποφεύγοντας να είναι έρμαιο του εγκαταστημένου,στο υποσυνείδητο πλέον,ξύλινου λόγου της.Να εκμοντερνίσει την κομματική πρακτική,να να να…αλλά δεν είναι εύκολο για μια αριστερά που όχι μόνο οι αποχρώσεις του λόγου εγείρουν ενστάσεις,αλλά και τα νεύματα ακόμη.