Η πρώτη φορά που μου κόπηκε η μπάλα ήταν σε ένα Παναθηναϊκός Προοδευτική (5-0, έτος 1997) όπου έπεσε το ξύλο της αρκούδας αναίτια. Τότε είχε μπει η αστυνομία και είχε "σκουπίσει" όλο το ΟΑΚΑ. Ήμουν με τον αδερφό μου και στο ντου της αστυνομίας αρνηθήκαμε να μετακινηθούμε διότι είχαμε εισιτήριο και δεν είχαμε κάνει κάτι. Οι αστυνομικοί μας κοιτούσαν σαν UFO...Ξαναγλυκάθηκα με την ομαδάρα του κυρΓιάννη του Κυράστα. Και μετά ήρθε η Ριζούπολη. Περισσότερο από όλα με ενόχλησε η νομιμοποίησή της από φίλους Ολυμπιακούς αλλά και το "κότες και πουλημένοι" που είπαν κάποιοι φίλοι Παναθηναϊκοί.Με τα χρόνια δειλά-δειλά ξαναζεστάθηκα. Δεν θα ξεχάσω τη χαρά με την οποία έκατσα να δω στην ΤιΒι το ΟΣΦΠ ΠΑΟ το 2011 με τον Κατσουράνη και τον Καλόπουλο. Μην το αναλύσω περαιτέρω.Η αρχή για να ξαναβρούμε τη χαρά της μπάλας είναι να μην βάζουμε πάνω από όλα τη νίκη με κάθε κόστος και κάθε τρόπο. Να θυμόμαστε ότι μιλάμε για ένα παιχνίδι.