Καλύτερα να μην ξέρει από που της ήρθε γιατί αυξάνονται οι πιθανότητες να ψάξει να βρει από της ήρθε.Το "όποτε θέλεις" δεν είναι κατάλληλη απάντηση σε κάποιον που ρωτάει αγχωμένος "πότε", όταν δεν υπάρχει πότε. Ζητάει να του δώσεις ένα συγκεκριμένο όριο γιατί η αοριστία είναι που αγχώνει. Οπότε, αφού δεν μπορείς να δώσεις το σωστό, μιας και δεν υπάρχει, δίνεις το λάθος.Για να καταλάβεις, εσύ όταν ξύρισες τον πρόσωπο στα 11, σου είπαν, μάλλον γελώντας, ότι βιάζεσαι να μεγαλώσεις, ότι α, έγινες άντρας, ο μπαμπάς σου ίσως να καμάρωσε κιόλας τον αγουροξυπνημένο σου ανδρισμό και όλο αυτό να ήταν πολύ χαριτωμένο.Ως συνομήλικη λοιπόν να σου πω ότι όποια ξύριζε πόδι στα 11, στην όπως διαπιστώνω τελευταία, πολύ προχωρημένη τελικά πόλη μου, ετοιμαζόταν να ξεπαρθενιαστεί, όσο τραβηγμένο και αν σου φαίνεται. Ήταν σήμα "ετοιμάζομαι για να αρέσω στους άντρες", δεν ήταν χαριτωμένο. Εκτός αν ήταν κάποια τυχερή, όπως μια συμμαθήτριά μου κι εγώ, και είχαν μεγαλύτερες γυναίκες στο σπίτι που έλεγαν "ξυρίσου καλέ που θα βγεις σαν ζέβρα, δε φαίνεται απ'τα ξυρισμένα πόδια ο άνθρωπος". Πολλές ξυρίζονταν στα σπίτια φιλενάδων τους και βεβαίως έκρυβαν τα πόδια από γονείς, γιατί δε θα τις άφηναν. Κάποιες, τότε μας πήγαιναν εκκλησία με το σχολείο, αγωνιούσαν αν φαίνεται από το καλσόν ότι ξυρίστηκαν, φορούσαν λίγο πιο χοντρό ή λίγο πιο σκούρο από το μικρομέγαλο "του δέρματος". (Η αλήθεια είναι βέβαια πως στο σχολείο δεν υπήρξε ποτέ τέτοιος έλεγχος, γενικά δεν θυμάμαι καμιά τρελή καταπίεση από το σχολείο, και σίγουρα θα τη θυμόμουνα γιατί είχα πάντα μικρή ανοχή στην καταπίεση.)Λοιπόν αγαπητό #1, η κατάλληλη ηλικία είναι εκείνη που βλέπεις την τρίχα και σου σηκώνεται η τρίχα. Τότε τραβάς μια κόντρα ξεγυρισμένη αλλά το νου σου, να έχεις κανένα τεταρτάκι έξτρα στην διάθεση σου γιατί δε θα χορταίνεις να χαϊδεύεις τη γάμπα. Το αυτό και για την αποτρίχωση.