Φαντάζομαι θα γίνεται αντιληπτό, αλλά να το διευκρινίσω καλού-κακού:Το ξυρισμένο πόδι πριν την τρίτη γυμνασίου μεταφραζόταν ΜΟΝΟ ως επιθυμία της κοπέλας να προκαλέσει και να κάνει σεξ. Αντιμετωπιζόταν ως δήλωση εισόδου στην ενεργή σεξουαλική ζωή ας πούμε. Αρχαίο, ε; Γιατί ο μόνος τρόπος να μη σε πουν λυσσάρα, είναι να κυκλοφορείς σαν πρωτόγονη.Αν σκεφτόσουν να ξυριστείς "πριν την ώρα σου", δηλαδή πριν το λύκειο; δεν ξέρω, έπρεπε να περιμένεις τα γλοιώδη σχόλια των αγοριών. Εκείνες που τα άντεχαν και τα αντιμετώπιζαν κατά πώς ήθελαν, ήταν είτε εκείνες που είχαν τη σιγουριά του "οκ" από το σπίτι τους, είτε όσες δεν είχαν την προσοχή που χρειαζόταν από το σπίτι τους, οπότε τους άρεσε η προσοχή των αγοριών. Οι υπόλοιπες δεν ξυρίζονταν, για να γλιτώσουν από όλο αυτό. Έφταναν στα 16-18 μετά για να διαπιστώσουν ότι δεν τις είπαν π@ουτάνες, τις είπαν όμως μυξοπαρθένες. Από την άλλη, οι μεγαλύτεροι τις έλεγαν "καλά κορίτσια" και όπως ήταν λογικό, μπερδεύονταν, γιατί είναι πολύ γενικοί κι αόριστοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί για να σου τους αποδώσει κάποιος. Πολύ συχνά λοιπόν συνέβαινε να ταλαιπωρούνται προσπαθώντας να αποδείξουν ότι δεν είναι πουτάνες, ούτε μυξοπαρθένες, χωρίς να χάσουν και τον τίτλο μις καλό κορίτσι. Δε λέω, και τ'αγόρια τραβούσαν τα ζόρια τους. Άλλη καταπίεση όμως είναι να σε κρίνουν από διάφορα επιτεύγματα και άλλη να σε κρίνουν από την ικανότητα σου να πετύχεις τη σωστή αναλογία συστατικών για να ζεις ανενόχλητη και ασχολίαστη. Σκέψου τώρα ότι άλλοτε οι κριτές ήταν οι ίδιοι οι γονείς, άλλοτε αυτοί ήταν ή απόντες ή ανήμποροι ή είχαν άγνοια, πιο σπάνια, ώστε να προστατεύσουν το παιδί τους από την κριτική της κοινωνίας.