Το θέαμα της έκτρωσης(θα τρίζουν τα κόκκαλα του Ντονιτσέτι)και τα αίματα που προέκυψαν απ'αυτα, καθώς και το γεγονός ότι συνοδεύουν την πρωταγωνίστρια καθολη τη διάρκεια της σκηνής της τρελας, ήταν τουλάχιστον ατυχές. Κάποιος θα μπορούσε εύλογα να πει ότι καταργεί τη ρομαντική προσωπικότητα μιας όπερας του μπελ κάντο.Κατά τα λοιπά, ομολογώ ότι πρόκειται για μια πραγματικά εμπνευσμένη σκηνοθεσία και για ένα καστ(την κυρία Πουλίτση είχα την τύχη να απολαύσω)όντως εξαιρετικό. Μακάρι η λυρική να συνεχίσει έτσι.