#6.Έχεις κάνει ποτέ διάδρομο στο γυμναστήριο;Κι αν όχι,σίγουρα ξέρεις πώς λειτουργεί.Σκέψου τον εαυτό σου στο διάδρομο κι εκείνον να στέκεται ακριβώς μπροστά του.Έτρεχες,κάλυπτες χιλιόμετρα ιδρώνοντας,αλλά δεν τον έφτανες ποτέ.Η απόσταση όσο και να κοπανιόσουν παρέμενε σταθερή.Γιατί έτσι είναι οι διάδρομοι.Τρέχεις,αλλά δε φτάνεις πουθενά.Είσαι ακριβώς στο ίδιο σημείο,όσο σκληρά και να παλεύεις.Κάποιες στιγμές εκείνος ερχόταν δίπλα σου.Επειδή το επέλεγε.Όχι,επειδή έτρεξες πιο γρήγορα.Αλλά δεν το καταλάβαινες τότε.Ακόμα χειρότερα,σε έπειθε,όταν ερχόταν κοντά,ότι είναι η επιβράβευση σου.Που δεν την άξιζες κιόλας,δεν ήταν οι επιδόσεις σου για πρωταθλητισμό.Αλλά άμα έχει κι ο άλλος μεγάλη καρδιά,αναγνωρίζει την προσπάθεια σου.Και την είχες βαθιά ανάγκη αυτή την αναγνώριση.Όλο αυτό το σκηνικό λέγεται κοροϊδία.Κάνει έναν άνθρωπο να νιώθει τελικά βαθιά ταπεινωμένος.Τον τσακίζει στο μεδούλι της ύπαρξης του.Δεν το κάνει κι ο άλλος πάντα επίτηδες.Δεν είναι κάθαρμα σώνει και ντε.Ούτε εμείς εντελώς αφελείς κι ανόητοι,άρα καλά να πάθουμε.Σε κάποιες σχέσεις έτσι διαμορφώνονται οι ισορροπίες.Αν δε βρεθούμε απέξω να το δούμε από απόσταση,δεν το καταλαβαίνουμε για πότε μας παίρνει η μπάλα και τι επιπτώσεις έχει.Τώρα είσαι απέξω.Όμως ακόμα δεν μπορείς να τα δεις όλα καθαρά.Ξέρεις τι έγινε,ξέρεις,ότι έπιασες πάτο και δεν μπορείς ούτε να κλάψεις πια.Είχες συνηθίσει όμως να τρέχεις και να περιμένεις αυτή τη γελοία επιβράβευση,που αν δεν ερχόταν,έφτανες στην απελπισία.Δυσκολεύεσαι να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου έξω από αυτή την κατάσταση.Θα το κάνεις όμως.Θα τον ξαναβρείς.Ήδη αισθάνεσαι να τον αγαπάς λίγο παραπάνω.Αφού έχεις αποφασίσει,να ζητήσεις και βοήθεια,θα τα βάλεις όλα σε μια τάξη πιο γρήγορα.Θα είναι χρήσιμο,για να διαχειριστείς καλύτερα τα πράγματα και σε τυχόν μελλοντικές κακοτοπιές.
