Σ' ευχαριστώ Άρη που μοιράστηκες τις φωτογραφίες αυτές αλλά κυρίως την ιστορία σου μαζί μας. Είχα πρόσφατα μια ανάλογη εμπειρία όπου παρακολούθησα τις τελευταίες στιγμές ενός πολύ κοντινού μου ανθρώπου σε εκείνο το νοσοκομείο.. Είναι απερίγραπτο το συναίσθημα, ο φόβος που βλέπεις, το ότι είσαι ανήμπορος να κάνεις κάτι.Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα όμως είνα ινα προσποιηθείς μπροστά στον άνθρωπο αυτό ότι όλα πάνε καλά, να μην κλάψεις, να μη φανεί πόσο φοβάσαι..Αυτό και όταν τον παίρνουνε μακρυά σαν να είναι αντικείμενο. Τον βλέπεις εκεί και δεν μπορείς να του μιλήσεις. Γιατί δεν ειναι εκεί πια..