Μπαΐλντισες και συ καημένη μου και τα λες πια έξω από τα δόντια. Τιμή σε σένα Ελένη αλλά και τιμή στην LiFO που τέλος πάντων αφήνει να γράφονται.. Άπειρες οι βλακώδεις, διανθισμένες με αβυσσάλεα άγνοια "προτάσεις" των δήθεν σεφ, βγαλμένων από την prime time ζώνη, φτιαγμένους από franchise εκπομπής του Πακιστάν, και από σχολεία που μερικά χρόνια πριν ήταν άπλα "μαγειρειό" και ξαφνικά μετονομαστήκαν σε μια νύχτα "ΤΕΙ γκουρμεδιας και αρπακολικης" ..Και βέβαια θα μου πεις ότι όλοι είναι "διεθνώς αναγνωρισμένοι" και "εφάμιλλοι των σεφ των ανακτόρων της Αγγλίας" αλλά θα μου επιτρέψεις α) σαν Βέλγο να επιμένω ότι ένα απλό, απλούστατο, βατερζο από το χωριό μου το Σαρλερουα είναι απείρως νοστιμότερο και ίδιο από τότε που το θυμάμαι πριν σαράντα ρημαδιασμενα χρόνια, από την "σούπα με λαχανικά κομμένα την πρώτη μέρα της άνοιξης, με μπαχαρικά του βουνού και του λόγγου, τριμμένα σε μπούτια παρθένας" όπως βλέπω σε κάτι μενού της κάκιας της ώρας από εστιατόρια δήθεν και δήθεν και β) έχοντας κάνει καλή παρέα εδώ και χρόνια με τον Chris που την εποχή που βρισκόμασταν στο Λονδίνο ήταν μάγειρας του κ. Αλέκου Γουλανδρή ενώ είχε προηγούμενη εμπειρία στο Μπακινγκχαμ, ότι όλα τα ελληνικά μαγαζιά στην Ελλάδα είναι ερασιτεχνικοί πειραματισμοί της αρπαχτης. Έχω να πω όμως ότι αυτή που ήταν ντυμένη σαν την γιαπωνέζα στις αναμνήσεις μιας γκέισας και η δουλεία της ήταν μάλλον να σε κάνει να αισθανθείς άσχημα και κατώτερος της, που όπως καταλαβαίνεις με αυτόν που σου τα γραφεί αυτά ΔΕΝ το κατάφερε, δεν υπήρχε περίπτωση να το καταφέρει, κάτι τέτοιες τις έχω για δεκατιανο, και μου πρότεινε την ντοματοσαλατα με μπουκοβο με τοππινγκ (!) εξτρά παρθένου ελαιολάδου (ο χριστός και η μανά του), είχε πολύ δίκιο και τελικά ήταν το μονό πιάτο που τρωγοτανε.. Και είναι σωστό να σου λέει αερολογίες. Από ένα λαό με μια κουλτούρα που δεν έχει την γεύση μέσα της, το φαγητό του Έλληνα ήταν πάντα ψητά, καρβουνιασμενα κρεατα και σουβλακια, ψωμί, φέτα και κρασί και μάλλον τίποτα άλλο, ενώ δεν υπήρξε ποτέ πραγματική "κουζίνα" με την έννοια της Ευρώπης η της ανατολής, θαμπώθηκε δοκιμάζοντας την Σμυρναίικη κουζίνα, την ανατολίτικη γενικά που είχε φτάσει τις συνταγές της περιοχής σε επίπεδο επιστήμης, με απαιτητικούς μονάρχες αφιερωμένους στη γεύση και ολόκληρα σχεδία κουζίνας σε παλάτια που σε ανατρίχιαζαν και σκαφτόσουν ότι δεν είναι δυνατό το 1605 να είναι τόσο οργανωμένη η κουζίνα, ενώ ξέφυγε τελείως όταν δοκίμασε τις γεύσεις της Ευρώπης, που παλιότερα ήταν ένα μαύρο χάλι, αλλά βελτιώθηκαν γιατί οι άνθρωποι ήθελαν να τις βελτιώσουν από ένα σημείο και μετά. Ας μην ξεχνάμε ότι για ένα λαό όπως οι γάλλοι και οι ιταλοί που έχουν την τέχνη μέσα τους ακόμα και τις εποχές του Λουδοβίκου που ο λαός πεινούσε (δε είναι το θέμα μας αυτό, επαναλαμβάνω δεν είναι το θέμα μας αυτό) οι κουζίνες των παλατιών κάπνιζαν ολημερίς βγάζοντας τις πιο εκλεκτές γεύσεις. Κοιτώ χαζά μια επίτομη μαγειρική την Cuisine de Tante Marie που άνηκε στην γιαγιά μου και προσπαθώ να την συγκρίνω με τις "Γρήγορες Συνταγές του Ηλία" - το όνομα τυχαίο και φυσικά μένω κάγκελο.Ως ποτέ παλικάρια θα τρώμε σουβλάκια επιτέλους? Για το Βέλγιο δεν σου λέω, τα ξέρεις.. έχουμε και εκεί κόπανους που νομίζουν ότι πουλανε φαγητό, αλλά προσπαθούμε να τους περιορίσουμε.. βασικά το καταφέρνει η αγορά που δεν πολυγουσταρει τους αεριτζήδες και από κει ξεκάνει το καλό κομμάτι.. αλλά μείνε κόκκαλο Ελένη γιατί σε πρόσφατο ταξίδι στα Τίρανα (ναι στα Τίρανα) έκαναν πολύ καλυτέρα αυτό που ξέρουν, ψητά κρεατα και ψάρια, κρασί, λευκό τυρί, ψωμάκι φρέσκο, (χωρίς Μπουκάβου και σως από κέρατα ταράνδου μη χεσω) αλλά ψημένο σωστά και όχι κατακαμένο. ΠΟΙΟΣ έμαθε στους έλληνες να ψήνουν κρέας? Το καημένο το κρέας… ΑΑΑΑ και σωστά τιμολογημένο.. όχι φύκια για μεταξωτές κορδέλες.. Μαγαζάκι με ωραία ψημένα ψαράκια με ένα μοσχομυριστο λαδολέμονο με ανιθακι μέσα, άσπρο τυράκι, καυκαληθρες σαλατουλα, ψωμακι άζυμο φρέσκο από τον ξυλοφουρνο που ήταν απ έξω, ζωντανή μουσικουλα, λευκό και ροζέ κρασάκι του μαγαζιού για δυο άτομα, 15 ευρώ, του σκασμού.. Τίμιο πιάτο, τίμια τιμή, τίμιο φαγητό.. καλά σερβιρισμένο, καθαρό μαγαζάκι με νεαρούς και νεαρές σερβιτόρους και τρία παιδιά στα όργανα, την πιο έξω κάρδια ορχήστρα που έχω δει (και ακούσει) ποτέ μου.. Μου παιξανε και τα παιδιά του Πειραιά και εγώ τους κέρασα ένα κρασάκι.. Πέσε κάτω Ελένη από την ζήλεια.. .. Σε πιο πρόσφατη επίσκεψη στο Ελσίνκι, που ομολογουμένως είναι ακριβές οι υπηρεσίες αν και η ζωή είναι ίσως ένα 10% ακριβότερη από εδώ, σε εστιατόριο μεινστρημ, σούπα Σολωμού, πέννες με Σολωμό (αν δεν φας Σολωμό στην Φιλανδία, άστο, φάε τα παπούτσια σου καλυτέρα) και δυο μπύρες τοπικές, 15 ευρώ για ένα άτομο αυτή τη φόρα.. Σωστά μαγειρεμένα, σωστά σερβιρισμένα, η μια μπύρα κέρασμα, όμορφο μαγαζί, χωρίς πολλές φανφάρες ελληνικού τύπου που η καρέκλα είναι πιο ωραία από το πιάτο, δίνοντας βάση στη διακόσμηση και το τουπέ αντί για το πιάτο..Και το τελευταίο γιατί σεπρηξα και έχεις και συ τα δίκια σου φουκαριάρικα.. Στο δρόμο που εμένα στο Ελσίνκι, το μαγαζί του Τούρκου.. ένα μαγαζί απίστευτο, με χαλάκια στα τραπέζια με χαλάκια κάτω, με μπακίρια και χάλκινα παντού, με έναν τούρκο που το κεφάλι του ήταν σαν κεφάλι τυρί και το χαμόγελο έπιανε από το ένα αυτί μέχρι το άλλο, ξενυχτάδικο μαγαζί (για Ελσίνκι) με κεμπάπ θεϊκό.. ούτε στο Βέλγιο έτσι.. αφρός Ελένη μου αφρός.. Στο νέο ηράκλειο επιστρέφοντας, μια μερίδα γύρος (λέω τι στο διαλο, αυτό τουλάχιστον το ξέρουν, αλλά που..) μια μερίδα πατάτες που λυγάνε ότι ήταν φρέσκες, εμένα για Μακάν μου κανανε και πίστεψε με ξέρω από αυτά, μια κάιζερ και ένα άψητο τυλιχτό σε ένα μαγαζί μηδέν, 26 ευρώ… Κάποτε θα σου πω και για αυτό που ομολογουμένως ΠΡΕΠΕΙ να περιγράψω για να μαθαινουνε μερικοί, μερικοί για το εστιατόριο που βρίσκεται στον τελευταίο όροφο του Μακεδονία Παλλάς, πριν κλείσει και ξανανοίξει, Εμπειρία από τις λίγες.. αλλά και για τους δημοσιογράφους που περιγράφεις, τους βουτηγμένους στην ασχετοσύνη που χρησιμοποιούν την ιδιότητα τους μονό για να βάζουν την παρέα τόση μέσα στα posh μαγαζιά, άσχετα με το τι θα φανέ οι υπόλοιποι.. ΑΥΤΟ το λένε ανευθυνότητα.. αλλά τους τα χωνουνε για να γράφουν σαχλαμάρες και το ξέρω και το ξέρεις.. ΤΑ ΜΥΔΙΑ ΠΑΝΕ Μ Ο Ν Ο ΜΕ GEWURZTRAMINER