Ακριβώς το ίδιο κι εγώ. Ψηλά θα με έβαζα στην κλίμακα νομίζω. Το ότι του ζήτησα να μου το υπενθυμίζει ήταν το κλειδί γιατί μετά, το να φτάσει να μου το υπενθυμίσει, το έβλεπα σαν μικρή ήττα στον αγώνα μου. Σαν να έκανα πατινάζ και να ακουμπούσα πάγο. Το να κατέληγα σε καβγά εξαιτίας της γκρίνιας μου, καλά, ήταν θεαματική πτώση μετά από τριπλό άξελ ξέρω 'γω. Επειδή όμως και ο δικός μου είχε μια γκρίνια και την έχω αντιμετωπίσει εξίσου καλά, έχω να πω τα εξής, ως γκρινιάρα και ως σύντροφος ευγενούς γκρινιάρη:Η γκρίνια έχει μια ρίζα, δεν είναι ποτέ το πρόβλημα αυτό καθαυτό το αντικείμενο της γκρίνιας. Είναι κάτι σχετικό αλλά πολύ καλά κρυμμένο, που και ο ίδιος ο γκρινιάρης αγνοεί. Γι'αυτό χρειάζεται να βρεθεί η ρίζα, γιατί μετά ο θυμός και η γκρίνια κατευθύνονται σφαίρα εκεί που πρέπει και ο γκρινιάρης εστιάζει εκεί την προσοχή του. Αρκεί να θέλει βέβαια. Και αρκεί να έχει κάποιον στην καθημερινότητα του να του συμπαραστέκεται και να τον βοηθάει στην προσπάθεια, επιβραβεύοντας και υπενθυμίζοντας.