Θυμήθηκα τώρα που το'πες αυτό μια σκηνή στο Schindler's List που με είχε "σημαδέψει" τρόπον τινά. Κάθονται στην ουρά και περιμένουν οι κατακαημένοι να προσληφθούν μπας και σωθούν κι είναι άλλος μηχανικός, άλλος τεχνίτης κι άλλος ηλεκτρολόγος κλπ. κλπ.Κι εμφανίζεται κι ένας ιστορικός. Και τον κοιτάζουν όλοι με μισό μάτι. Κι αναρωτιέται ο άνθρωπος μεγαλοφώνως "μα δεν έχει καθόλου αξία το παρελθόν; η ιστορία; μπορώ να δουλέψω". Κι είναι τόσο μεγάλη η ειρωνία στο συγκεκριμένο κάδρο γεγονότων...εξ ου κι η δύναμη της σκηνής.Αλλά σε κάνει παράλληλα και να αναρωτιέσαι (εμάς των συγγενικών/περιφερειακών κλάδων) "πωωωω σκέψου πόσο άχρηστους μας βλέπουν..."[Ε και τι κάνεις; Ασχολείσαι με πεθαμένους που δεν θα συναντήσουμε ποτέ...Πφφφφ!]