Έκανες κριτική με ευκολία και προφανώς ως αυτοσκοπό. Μάλλον έτσι έχεις μάθει να ζεις.Πάντως,βλέπω ότι έχεις το γνώθι σεαυτόν, απευθυνόμενη στη μάνα σου με την πιο κατάλληλη λέξη.Είμαι αρκετά ευαίσθητος για να μπω σε αντιπαράθεση μαζί σου.Να ξέρεις, αυτό που βιώνω, είναι αρκετά οδυνηρό. Μα το γάντι που ρίχνεις είναι πρόκληση.Καταρχάς, να χρησιμοποιείς τους τόνους. Αυτή (που προφανώς γνωρίζεις καλά για να την αποκαλέις με το βαφτιστικό της) που έχει τη στήλη, το επισήμανε αρνητικά.Με την καθημερινή σου ανάγνωση, αποκλείεται να μην το είδες.Τα κενά τα δικά σου τα υποψιάζομαι ανάμεσα στα πόδια και ανάμεσα στα αυτιά. Αμφότερα, δεν καλύπτονταιι με στόκο. Δυστυχώς για σένα. Επί της ουσίας, το να "ρωτάς" με αγωνία για τη συναισθηματική δυσλειτουργία της ψυχής σου και να δέχεσαι ειρωνία ως απάντηση, είναι απογοητευτικό.Κυρία Φουτσιτζή, να σού γράψω λοιπόν και δυό στιχάκια για να με κρίνεις πρώτα ως ποιητή: Τα Μου, Σου, χλωμά ακόμα απ'την Ανάσταση τους, αντικλίνοντα, χαμογελάνε χαιρέκακα.ΥΓ Ούτε ψώνιο είμαι, ούτε ειρωνεύτηκα κάποιον. Κάτι ουσιαστικό να διαβάσω ήθελα. Και μάλλον το διάβασα από το φίλο παραπάνω:It’s not the ‘it’ that you want, its the fantasy of ‘it’ Πηγή: www.lifo.gr