Μιας και κάθεσαι εγώ λέω να γράφεις. Τα γράφεις πολύ ωραία και καθόλου μίζερα, πολύ μου άρεσε και δεν αστειεύομαι, γράφε. Ο φίλος σου μόνο στη δουλειά είναι έτσι; Είναι εντελώς παρτάκιας ως χαρακτήρας ο τύπος, πολύ αμφιβάλλω αν το παθαίνει μόνο στα επαγγελματικά. Πάω στοίχημα ότι είναι από εκείνους που αν τους τα χώσεις θα σου πουν "σου είπα εγώ να πας να αγοράσεις πουκάμισα; Και τι φταίω εγώ αν είσαι μαλλιαρόκαμπια;"Αυτός ήθελε υπάλληλο για τη Δευτέρα οπωσδήποτε, σου άφησε υπονοούμενα ότι δε θα είναι για λίγο, γιατί αλλιώς φοβόταν μήπως δεν το πάρεις σοβαρά και εμφανιστείς με φόρμες και αξούριστη, στο μεταξύ εμφανίστηκε η κατάλληλη γραμματέας κι εσύ έπαψες να υπάρχεις γιατί εξαρχής ήσουν μια λύση ανάγκης και όχι μια προτίμηση. Αυτό δεν είναι δίκιο ή άδικο, είναι η πικρή αλήθεια. Το ότι δεν ήσουν μια προτίμηση, μια επιλογή.Είχε ανάγκη από υπάλληλο, είχες ανάγκη από εισόδημα. Αν ήσουν πιο ψύχραιμη -πράγμα δύσκολο να κατακτήσει κανείς είναι η αλήθεια- και δεν ενθουσιαζόσουν από αυτή την αναπάντεχη ευκαιρία, όπως ήταν πολύ φυσιολογικό να συμβεί, θα διαπραγματευόσουν. Όχι ότι θα άλλαζαν τα πράγματα αλλά δε θα ένιωθες τόσο, να το πω κομψά, αδικημένη. Εκμεταλλεύτηκε την ανάγκη σου και σε πέταξε σαν στιμμένη λεμονόκουπα. Καλύτερα που δεν προχώρησε θα σου πω και να χαίρεσαι. Πιστεύω ότι είναι χάλια εργοδότης και στη θέση σου θα κανόνιζα κάποια στιγμή στο μέλλον ένα ραντεβού μαζί του για καφέ/ποτό, δε θα εμφανιζόμουν και όταν με έπαιρνε τηλ θα του έλεγα, α, ξέχασα ρε συ, δεν μπορώ να τελικά, σόρι. Κάποια άλλη βέβαια θα πήγαινε στη δουλειά με τις αποδείξεις των ρούχων και της αποτρίχωσης προσώπου. Ελπίζω κι εγώ κάποτε να γίνω αυτή.