Πόντια τι ωραία που μιλάς. Εγώ πάλι που παντρεύτηκα με κουμπάρο καθόλου δεν τον θέλησα να μου πληρώσει οτιδήποτε. Απλά ήθελα δίπλα μου έναν άνθρωπο που να ξέρω πως μ'αγαπάει και χαίρεται κι που οταν γύριζα το κεφάλι μου τον έβλεπα και χαιρόμουν. Κι όταν χόρεψε στο γάμο μου συγκινήθηκα που τον ήξερα από τα 14 και στα τριάντα πλας μας ήταν ένας άντρακλας μεχρι πάνω κι όχι το αγόρι που γελάγαμε στην τάξη μαζί. Που ήξερε τον σύζυγό μου από την αρχή και ήξερε τι σήμαινε για μένα. Και δεν τον άλλαζα με τίποτα. Τον παπά τον άλλαζα την εκκλησία όλα. Αλλά και στο δημαρχείο μάρτυρα τον ίδιο θα είχα. Και ποτέ δεν με απασχόλησε το παρωχημένο του θέματος. Τώρα τι να πω. Σε τριάντα χρόνια από τώρα αν παντρευόμουν μπορέί να άκουγα τη λέξη κουμπάρος.και να γελούσα. Αλλά στην κοινωνία που ζω και παντρεύτηκα μια χαρά είναι ακόμα