Να τα και οι οικειότητες (ρε συ). Φιλαράκια από παλιά ή παραγνωριστήκαμε; Θα ήσουν από εκείνους που πήγαν στην Σοβιετική Ένωση είδαν με τα μάτια τους τις αμέτρητες ουρές για ψωμί και βοδινά κόκαλα αλλά μας το δικαιολόγησαν ότι είναι ευθύνη της Δύσης που δεν φυτρώνει το σιτάρι και το κριθάρι και δεν παχαίνουν όπως παλιά τα Σοβιετικά βόδια; Αυτό δεν λέγει στους Βορειοκορεάτες ο Κιμ; Αν πεινάτε η ευθύνη είναι των Αμερικανών!Η καλύτερη επιβεβαίωση μου πάντως είναι η ιστορική αλήθεια γιατί τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, η προπαγάνδα τους και οι ονειροπόλοι που την πιστεύουν είναι πια ολοφάνερα παρελθόν εκτός από μερικούς και μερικές που ζουν τις χίλια και μία μαρξιστικές ονειρώξεις τους.Η κολεκτιβοποίηση είχε σκοπό και μόνο την απόλυτη συγκέντρωση της εξουσίας στην Μόσχα από την επαρχία και τίποτα άλλο. Τα άλλα ήταν δικαιολογίες μια που η παραγωγή γεωργικών προϊόντων έπαθε καθίζηση μετά την κολεκτιβοποίηση που επέβαλε ο Στάλιν. Η αρπαγή της ιδιοκτησίας της γης και το μοίρασμα της σοδειάς στις πόλεις χωρίς δικαίωμα στους αγρότες και μικροκτηματίες που την καλλιεργούσαν έγινε πολύ μετά που εξοντώθηκαν οι μεγαλογαιοκτήμονες στην επανάσταση του 17.Τι αστεία η προσπάθεια σου να αναμασήσεις την προπαγάνδα του Στάλιν. Ναι ίσως θα το πίστευαν πριν την πτώση του Σταλινισμού οι φουκαράδες του ΚΚΕ. Μια μειοψηφία από άοπλους αγρότες της Ουκρανίας, οι κουλάκοι σήκωσαν τα όπλα εναντίον του πατερούλη και όλα τα άλλα για αρπαγή σοδειάς και γης με αποτέλεσμα Μεγάλους Λιμούς είναι αστική ιστοριογραφία! Η δεκαετία του 30 βρήκε τον Στάλιν με τρομερά οικονομικά προβλήματα γιατί το σύστημα δεν δούλευε. Ο μαρξισμός θεωρία είχε μεγάλη λογική απόσταση από τον μαρξισμό πράξη. Πάνω από μια δεκαετία μετά το μοίρασμα της γης στους δουλοπάροικους των τσιφλικάδων οι μόνοι που είχαν κατορθώσει να αυξήσουν την παραγωγή ήταν οι αγρότες της Ουκρανίας την ίδια στιγμή που η Μόσχα είχε αποτύχει σε όλα τα άλλα πενταετή της προγράμματα σε σημείο εμφάνισης πείνας στους εργάτες που ήταν και η ραχοκοκαλιά των Μπολσεβίκων. Το σχέδιο ήταν η κολεκτιβοποίηση να φέρει την σοδειά στις πόλεις και την γη κάτω από τον έλεγχο του κόμματος και της γραφειοκρατίας του, χωρίς η κεντρική κυβέρνηση να πληρώσει καμιά αποζημίωση, δηλαδή όχι μόνο κλεψιά όλης της σοδειάς μιας χρονιάς αλλά και κλοπή της γης για πάντα. Το Κομμουνιστικό κόμμα έγινε ο καινούργιος τσιφλικάς ένας και μοναδικός σε όλη την Ουκρανία με αποτέλεσμα οι αγρότες που δούλευαν την γη να πεθαίνουν από την πείνα! Αυτά για πλούσιους κουλάκους με τις ραδιουργίες τους και φτωχούς αγρότες θύματα τους ήταν άγριες ιστορίες κατασκευασμένες από τους μηχανισμούς προπαγάνδας του Σταλινικού καθεστώτος. Η αλήθεια είναι όλοι οι αγρότες πεινούσαν της πείνας εκτός από την Μόσχα και τις μεγάλες πόλεις που είχαν μοιρασθεί τα τρόφιμα και τελικά υπήρχε αφθονία σε βάρος των θυμάτων του Μεγάλου Λιμού στην επαρχία. "Η Σοβιετική αγροτική οικονομία ανέκαμψε από αυτή την τεράστια καταστροφή μόλις το 1941" λέγει το τραγουδάκι. Ναι με τους Γερμανούς να προελαύνουν το καλοκαίρι του 41 στην Ουκρανία και τα σπαρτά να καίγονται ο μαρξιστής ιστορικός κατόρθωσε να μετρήσει την αγροτική παραγωγή και την βρήκε μεγαλύτερη από αυτή εν καιρώ ειρήνης! Στην πραγματικότητα η αγροτική παραγωγή μετά την κολλεκτιβοποίηση ποτέ δεν έφτασε στα πριν επίπεδα μέχρι που αναγκάστηκε το Σοβιετικό καθεστώς να επιτρέψει την ατομική ιδιοκτησία της γης. Μάλιστα οι αυλές και τα μικρά χωραφάκια είχαν αναλογικά μεγαλύτερη παραγωγικότητα από τα τεράστια σολχόζ με τα μηχανήματα, λιπάσματα και γεωπόνους, αλλά που ο καθένας δούλευε για το κόμμα! Ο αποδεκατισμός της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής ήταν τελειωτικός. Στον 21 αιώνα η Ρωσία είναι εισαγωγέας τροφίμων σε τεράστιες ποσότητες, από που αλλού, από τις καπιταλιστικές χώρες. Οι κάτοικοι των χωρών που έζησαν τον ολοκληρωτισμό στο παρελθόν είναι αυτοί που ποτέ δεν θέλουν να τον ξαναζήσουν. Έχω γνωρίσεις Κινέζους, Ρώσους, Ουκρανούς, Γεωργιανούς, Τσέχους, Βουλγάρους, Αλβανούς και Κουβανούς που επέζησαν τέτοια καθεστώτα, της δικτατορίας του προλεταριάτου. Κανένας δεν θέλει να ξαναζήσει την μιζέρια, τέτοια δυστυχία και έλλειψη ελευθερίας, έλλειψη βασικών αγαθών, αφθονία τρόμου και φόβου για το αύριο και το μέλλον της οικογένειας τους. Οι μόνοι που νοσταλγούσαν το προηγούμενο καθεστώς ήταν οι Σκοπιανοί που γνώρισα στην Χαλκιδική και στην Ν. Υόρκη. Ίσως γιατί δεν ήταν τόσο σκληροτράχηλο κομμουνιστικό το καθεστώς ή ίσως γιατί είχαν Γιουγκοσλαβική συνείδηση και όχι μια ανύπαρκτη τεχνητή εθνική συνείδηση. Κατέχω την Ιστορία και είμαι βέβαιος για γεγονότα ιδιαίτερα όταν υπάρχουν επιβεβαιώσεις αυτόπτων μαρτύρων. Δεν έχω βγει από το αυγό και έπεσα στον πρώτο δημαγωγό ή κλίκα άψακτων καταψυγμένων που προσπάθησαν να με πείσουν ότι πρέπει να ανήκω. Η Ιστορία δεν είναι έτσι και αλλιώς, κοκορέτσι και όλα καλώς.Για να σε επαναφέρω στο θέμα η αναφορά δεν ήταν για τις καταστάσεις του παρελθόντος σε Ινδονησία και Καμπότζη ή ακόμη Κογκό και Νότια Αφρική που είναι παγκοσμίως γνωστές αλλά για το σημερινό μέσα στο 2014, τυραννικό ολοκληρωτικό μαοϊκού τύπου καθεστώς της Β. Κορέας με απόλυτο δικτάτορα τον υιό Κιμ που μόνο οι φανατικοί πολιτικά δεινόσαυροι πιστεύουν σαν σωτήρα.
