Xωρίς να έχω βιωματική εμπειρία κακοποίησης, αλλά επειδή κάτι σκαμπάζω από την ψυχολογία της κατάστασης (νομίζω) λόγω role-playing σε πλαίσια bdsm, ας επιχειρήσω να ρίξω μια σπίθα περισσότερο φως μιας κι αναρωτιέστε. Το "δεν φεύγει" επειδή "τον αγαπάει" δεν σχετίζεται μόνο με όσα πολύ σωστά αναφέρει η Mitsi (που στην κακοποίηση σίγουρα παίζουν ρόλο και μάλιστα θα έλεγα αποτελούν δείκτες αν υφίσταται κακοποίηση), αλλά και με κάτι άλλο που παίζει στο Stockholm Syndrome. H συναισθηματική σύνδεση κι εξάρτηση, δηλαδή, δεν έρχεται με τα χαστούκια και τον καυγά καθεαυτό, φυσικά, ή ακόμη ακόμη παρ'ολη την βία. Έρχεται αντιθέτως με το ΜΕΤΑ τον καυγά/σκηνή, όταν το υπερχείλισμα των συναισθημάτων (της πίεσης και του πόνου, μαζί με το φόβο και την αίσθηση άλωσης της προσωπικότητας, που είναι ΠΟΛΥ έντονο πράγμα) η κατοπινή ανακούφιση, με κλάμα ή οποιαδήποτε άλλη εκδήλωση, βιώνεται εξαιρετικά έντονα κι ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι εκεί. Δίπλα. Συχνά μάλιστα στην κακοποίηση απ'όσα ακούμε και διαβάζουμε δείχνει και τρυφερότητα κατόπιν ή ζητάει συγγνώμη κλπ. Αυτό λοιπόν συνδέει στο μυαλό την τεράστια αυτή ανακούφιση που βιώθηκε με τον άνθρωπο που κατά τ'άλλα άσκησε βία κι αυτός ο σύνδεσμος είναι πάρα πολύ δύσκολο να διαρραγεί. Γι'αυτό κι όταν είναι σε πλαίσιο bdsm "δένει" τους ανθρώπους (επειδή έχεις την σιγουριά ότι κάνεις κάτι ταμπού αλλά με σεβασμό και ασφάλεια), ενώ όταν είναι σε πλαίσιο κακοποίησης δημιουργεί ψυχολογικά κούκου εξάρτησης και το κακοποιημένο άτομο δεν μπορεί να ξεφύγει εύκολα. Χρειάζεται πλέον το fix του για να λειτουργήσει. Σαν ναρκωτικό. Χρειάζεται το ΜΕΤΑ. Χρειάζεται την ανακούφιση.