Αγαπητή #7,για τον ίδιο, περίπου, λόγο δεν έκανα δεύτερο παιδί, αν και η αρχική μου επιθυμία ήταν 3-4 παιδιά, καλώς εχόντων των πραγμάτων.Η διαφορά μου με εσένα είναι στο ότι ήμουν πολύ συνειδητοποιημένη σε αυτό που του έλεγα, ότι δηλαδή δεν θα κάνουμε άλλο παιδί γιατί καμία από τις δύο γιαγιάδες δεν έχει καμία υποχρέωση να το μεγαλώσει αλλά και το ότι δεν ήμουν διατιθεμένη να το κάνω μόνη μου, όπως όλα μέχρι εκείνη στιγμή έδειχναν. Να σημειωθεί βεβαίως, ότι είχε και έχει χρόνο να βοηθήσει, απλά δεν είναι προτεραιότητά του.Φυσικά αυτή η συζήτηση δεν άλλαξε κάτι στη στάση του απέναντι και στο πρώτο παιδί, μόνη μου τρέχω για τα πάντα. Ό, τι μπορεί να αποφύγει το κάνει φορτώνοντας την ευθύνη του παιδιού στη μάνα του, στη μάνα μου ή στην αδερφή του.Ο δικός σου, όμως, μπήκε στη διαδικασία και στον παιδοψυχολόγο να σε ακολουθήσει και συγγνώμη να σου ζητήσει. Μήπως θα πρέπει να το συζητήσεις εκτενέστερα μαζί του και να του εξηγήσεις τι είναι αυτό που σε κρατάει από το να κάνετε ένα δεύτερο παιδί?Αυτό που δεν κατάλαβα πάντως είναι αν ο προβληματισμός αφορά μόνο εσένα ή αν υπάρχει πρόθεση και από τον άντρα σου για δεύτερο παιδί. Αν δεν υπάρχει από καμία από τις δύο πλευρές, τι είναι αυτό που σε αναστατώνει?Πάντως σε κάθε περίπτωση, πρέπει να βρεις τρόπο να αποβάλλεις το θυμό που έχεις μαζί του γιατί θα τον βρεις μπροστά σου και σε άλλες φάσεις τόσο της προσωπικής σας ζωής όσο και στο μεγάλωμα του παιδιού. Αίσθησή μου, επίσης, είναι ότι πήγες στην παιδοψυχολόγο για να δικαιωθείς, και όχι να βοηθήσεις την σχέση σας επί της ουσίας. Δε θα ήταν άσχημη ιδέα να το πιάσεις λίγο από την αρχή το πράγμα, αλλά από άλλη οπτική.Σου εύχομαι όλα να πάρουν μια σειρά μέσα σου, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για το παιδί σας κι εσάς.