Δεν είναι το ίδιο. Εμένα ο δικός μου είναι war machine. Τα κάνει όλα! Απλά πέρασε κι αυτός την δική του φάση "τηγανιά στο κεφάλι" με την έλευση του μωρού και δεν είχε την ετοιμότητα που περίμενα δεδομένης της ευφυΐας του. Δεν συμφωνούσαμε (δηλαδή αυτός αμφισβητούσε διαρκώς) σε πράγματα αυτονόητα για πρακτικά θέματα (κυρίως ασφαλείας) του παιδιού μας. Και εξοργιζόμουν που δεν τα σκεφτόταν από μόνος του και έπρεπε να κάνω κόπο για να τον πείσω για τα βασικά.Πχ. κάποια στιγμή έτρωγε φρίκες που ήταν το σαλόνι μας γεμάτο παιχνίδια και αντικείμενα του παιδιού. Όλο μάζευε και όλο άπλωνα και όλο τσακωνόμασταν. Και κάποια στιγμή του λέω: "Ρε καλέ μου άνθρωπε, πρέπει να εμπεδώσεις ότι σε αυτό το σπίτι ζούμε τρεις άνθρωποι πλέον. Το μωρό είναι άνρθωπος. Όχι αξεσουάρ!!! Πρέπει να αποδεχτείς ότι δεν θα υπάρχουν μόνο δικά σου πράγματα στο σαλόνι μας, αλλά και πράγματα του νέου "ενοίκου" ο οποίος έχει εξίσου δικαιώματα στο σπίτι να απλώνει τα πραγματίνια του όσο κι εσυ! Κι επειδή εσύ είσαι ενήλικος και δεν έχεις παιχνίδια τι σημαίνει? Έχεις το ενοχλητικό σου laptop στο τραπέζι της κουζίνας? Άκουσες το μωρό να σου λεει να το μαζέψεις?"! Εκεί του ήρθε λίγο σοκ γιατί δεν το είχε σκεφτεί καθόλου έτσι. Και αισθάνθηκε και άσχημα που κατά κάποιο τρόπο στερούσε δικαιώματα στο ίδιου του το παιδί. Οπότε το παραδέχτηκε και το σταμάτησε. Και την επόμενη μέρα, έβγαλε από το σαλόνι το τραπεζάκι και πήγε και αγόρασε πάτωμα τατάμι ροζ-κίτρινο και άπλωσε κάτω για να έχει η μικρή χώρο να παίζει. Μόνος του, χωρίς να του πω. Καταλαβαίνεις.. παρόλο που με νευρίαζε πολύ, μετά έκανε αυτά. Και πως να μην τον αγαπώ?
