Τυχαίνει να έχω φίλη sous chef:- Τα ωράρια που δουλεύει είναι εξοντωτικά. - Οι μέρες αδείας της είναι για γέλια (παίρνει το Φεβρουάριο), γιατί γιορτές, αργίες, καλοκαίρι είναι απαγορευτικές.- Στη κουζίνα δουλεύουν σαν ομάδα, αλλά σε στιγμές έντασης (όποτε πέφτει μαζεμένη δουλειά), φέυγουν μπινελίκια από το chef σε *όλους*, ανεξαρτήτως φύλου. Κατ'όπιν επανέρχεται ισορροπία, απ'ότι μου λέει (δλδ δεν κρατάνε μούτρα/κακία).Η δουλειά είναι ανταγωνιστική, απαιτητική και κοπιαστική (σωματικά επίσης granita, όταν έχεις να σηκώνεις καφάσια με τις πρώτες ύλες σου - η σύγκριση με τις παιδαγωγούς είναι άστοχη).Επίσης idril, κανείς δεν απέκλεισε κανέναν πέραν από τους παλαβούς Ιάπωνες (αν και αυτό ανατρέπεται σιγά-σιγά: https://www.washingtonpost.com/world/asia_pacific/roll-over-male-sushi-chefs-in-japan-women-challenge-tradition/2016/02/06/c2e037f8-c480-11e5-b933-31c93021392a_story.html?noredirect=on )Μη πάτε να κάνετε τη τρίχα, τριχιά. Αν θέλετε να μπείτε σε ένα άκρως ανταγωνιστικό και δύσκολο περιβάλλον, μπορείτε. Οι άντρες είναι ανταγωνιστικοί ΓΕΝΙΚΩΣ σε ότι έχει να κάνει με την εργασία τους, εννοείται και μεταξύ τους. Θα πιέσουν, θα προσβάλλουν, θα φωνάξουν για να επιβληθούν - σε όλους και όλες (αυτό το ονομάζω ΙΣΟΤΗΤΑ). Σε όσες δεν το αντέχουν αυτό, διαλέχτε γυναικοκρατούμενα επαγγέλματα.Btw το αγγλικό quote μου είναι από γυναίκα chef (Amanda Rudow) αν λέει κάτι αυτό: https://www.quora.com/Why-are-chefs-in-restaurants-mostly-male-while-at-home-they-are-mostly-femaleΔείτε τα δικά της λόγια σχετικά με το επάγγελμα, εγώ είμαι προκατειλημμένος και αναξιόπιστος ως άντρας (προφανώς).Η συμβουλή μου: Ξεκολλήστε από τη καραμέλα της πατριαρχίας. Ισχύει σε περιπτώσεις αλλά δεν είναι η πανάκεια της δικαιολογίας.
