#4 Με το φίλο μου είμαστε μαζί λίγο πάνω από 2 χρόνια. Από τον πρώτο μήνα της σχέσης μας έμενα στο χώρο του (ημιαυτόνομος-δεν βόλευε για κάτι παραπάνω από έναν ύπνο). Από τους πρώτους μήνες, λοιπόν, συζητούσαμε για συγκατοίκηση. Ταιριάζαμε, περνούσαμε καλά, ήμασταν και οι 2 σε μια ηλικία κατάλληλη επιτέλους να φύγουμε από την πατρική εστία (πάνω από 25 και οι 2). Αυτό που σκεφτόμασταν ήταν αυτό που είπε και η Λένα: στη χειρότερη να μην ταιριάζαμε και το πολύ-πολύ να τσακανώνασταν ποιος θα πάρει τον καναπέ και ποιος το ψυγείο. Αργήσαμε βέβαια λόγω πρακτικών δυσκολιών να κάνουμε πραγματικότητα τη συγκατοίκηση, αλλά ήταν η καλύτερη απόφαση που πήρα ποτέ.Προσωπικά, είμαι καλύτερα από ποτέ με τον σύντροφό μου και η συγκατοίκηση μου επέτρεψε να δω πλευρές του που δεν είχα δει (στην περίπτωσή μας, πλευρές που εκτιμώ και αγαπάω).Μακάρι να συμβεί το ίδιο και με σας!