Χαίρομαι που είσαι ανοιχτή να δεχτείς ότι μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο.Δεν είναι φοβερά προσωπικός ο λόγος, απλά κατανοώ ότι ελάχιστοι θα έχουν τον ίδιο λόγο με μένα. Και φοβάμαι ότι όσο και να το εξηγήσω αυτοί που δεν νιώθουν όπως εγώ δεν θα το κατανοήσουν. Έχει να κάνει με την αίσθηση του εγώ μου. Όταν είμαι μέσα σε μία σχέση που δένομαι με τον άλλο, το εγώ μου αλλάζει, δεν είναι ότι γίνεται απόλυτα "εμείς" αλλά κουβαλάω τον άλλο μέσα μου. Και συνεχίζω να τον κουβαλάω ακόμα και όταν χωρίζω. Π.χ. μπορεί να έχω χωρίσει για ένα χρόνο και να συνεχίσω να αναφέρομαι σε αυτόν, αυθόρμητα, όπως θα έκανα αν ήμουν μέσα στη σχέση. Αυτό που περιμένω είναι να αναδομήσω τον εαυτό μου, να νιώσω ότι υπάρχω μόνο εγώ. Σε ερωτήσεις τύπου "ποιος σε έχει επηρεάσει περισσότερο στη ζωή σου" απαντάω οι σχέσεις μου, που φαίνεται πολύ περίεργο στους άλλους, αλλά για μένα με αλλάξανε σαν άνθρωπο περισσότερο από ότιδήποτε άλλο, ακόμα και από τους γονείς μου. Για να μπορέσω να δεθώ με τον άλλο, να τον καταλάβω κάνω χώρο μέσα μου. Σταματάω να σκέφτομαι μόνο την αντίδρασή μου, αλλά σκέφτομαι πως θα νιώσει και ο άλλος. Πονάω όταν πονάνε σαν να το νιώθω εγώ. Είναι μαζί μου συνέχεια σαν αίσθηση.Παρεμπιπτόντως, ένα από τα συναισθήματα που νιώθω όταν χωρίζω είναι "αχ, επιτέλους, θα μείνω μόνη με τον εαυτό μου", χαίρομαι τη διαδικασία. Όταν τελειώσει νιώθω μία πληρότητα, σαν να βρήκα πάλι τον εαυτό μου, μόνο που τώρα είναι λίγο διαφορετικός από αυτό που ήταν πριν.Αυτός ο ιδιαίτερος τρόπος του πως αντιμετωπίζω το εγώ μου και την ταυτότητά μου, επεκτείνεται σε πολλούς τομείς, δεν εκδηλώνεται μόνο στις σχέσεις. Έτσι λειτουργώ εγώ.