Κι όμως, παρόλο που δεν λειτουργώ με τον ίδιο τρόπο όπως ο ερωτώμενος #5 θέλω να υπάρχει το περιθώριο ότι ο καθένας λειτουργεί με άλλον τρόπο. Αυτό προσπαθώ να τονίσω, όχι να βγάλω τον δικό μου τρόπο σωστό, αλλά να δείξω ότι υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις. Γιατί να απορρίπτουμε ότι κάποιος μπορεί να νιώθει και να λειτουργεί με έναν τρόπο που φαίνεται με μια πρώτη ματιά ακατανόητος; Όταν ήμουν μικρότερη δεν καταλάβαινα πως κάποιος μπορεί να προχωρήσει γρήγορα μετά από χωρισμό και να κάνει σχέση, τους ρώταγα "μα καλά, δεν θέλεις να τα βρεις με τον εαυτό σου πρώτα;" Δεν μου το είχε πει κανένας αυτό, δεν το έμαθα από κάπου, το ένιωθα απλά σαν εσωτερική ανάγκη.Κάποιοι άνθρωποι πιστεύω ότι μπορούν να διαχωρίσουν την ορμονική βιολογική ανάγκη αλλά να νιώθουν ότι συναισθηματικά δεν είναι έτοιμοι να δώσουν τίποτα από τον εαυτό τους. Το να μπεις στην διαδικασία να γνωρίσεις καλύτερα τον άλλον, να δεθείς μαζί του, να μπεις στη διαδικασία του συμβιβασμού, να αλλάξεις τις συνήθειές σου, να αλλάξεις λίγο από τον εαυτό σου, να δεις τον εαυτό σου από το νέα πρίσμα των ματιών του άλλου, και το σημαντικότερο από όλα το να αφήσεις τον εαυτό σου ευάλωτο ξανά σε οτιδήποτε νέο, όλα αυτά μπορεί να είναι πολλά για να τα διαχειριστεί κάποιος που μόλις βγήκε από μία σχέση (αν και προφανώς άλλους δεν τους προβληματίζουν). Που είναι το περίεργο αν κάποιοι το βλέπουν ως διαδικασία που δεν είναι έτοιμοι να την κάνουν από την αρχή, άμεσα; Δεν υπάρχουν άνθρωποι που περιφρουρούν την τρωτότητά τους, που είναι κλειστοί, που θέλουν να νιώθουν ότι έχουν τον έλεγχο, κι ας μην είναι το καλύτερο για αυτούς θεωρητικά;