Κι έρχεται το ίδιο το αντικείμενο και λέει: Το Είναι μου είναι έτσι, το γνωρίζω καλά, δεν νιώθω να απειλεί κάτι άγνωστο την ασφάλεια μου, δεν το φοβάμαι, δεν αισθάνομαι ότι πρέπει ν'αλλάξω κάτι σ'αυτό για να νιώθω καλύτερα γιατί ήδη νιώθω καλά. Το Είναι μου είναι καλά. Ακόμα και αν εμείς βλέπουμε ότι δεν είναι ασφαλής στην πραγματικότητα αλλά έτσι θέλει να πιστεύει γιατί έτσι νιώθει ασφαλής με τον εαυτό του, έχουμε δικαίωμα να του διαταράξουμε αυτή την ασφάλεια, αποκαλύπτοντάς του ωμά ότι ζει σ'ένα ψέμα, χωρίς ούτε να το έχουμε προετοιμάσει γι'αυτό, ούτε και να έχουμε προετοιμάσει ένα νέο ασφαλές μέρος να το πάμε;Θα του κάνει καλό αν το βγάλουμε από εκεί που βρίσκεται, το διαβεβαιώσουμε ότι τώρα δεν απειλείται και φύγουμε, ήσυχοι ότι τώρα είναι καλά; Αν δεν αφιερώσουμε χρόνο ώστε να φροντίσουμε πρώτα να νιώσει ασφαλές και μετά να φύγουμε; Θα αναλάβουμε μόνο να το βγάλουμε, μη αναλαμβάνοντας την ευθύνη μας γι΄αυτήν την πρωτοβουλίας μας; Ή θα του πούμε να βρει μόνο του τον τρόπο που θα νιώσει ασφαλής ξανά; Θα νιώθει τη σιγουριά ότι μπορεί να κρίνει σωστά το ασφαλές, αφού πριν έκανε λάθος; Και αν αποφασίσουμε τελικά να αναλάβουμε την ευθύνη μας, θα θυμόμαστε πάντα να του υποδεικνύουμε τι πρέπει να κάνει με υπομονή και σεβασμό στην προσωπική του βούληση;