Επειδή είμαι άθρησκη (έχω περάσει από όλα τα στάδιο «ψαξίματος») αλλά δεν δηλώνω άθεη γιατί είναι παρα πολύ δυσκολο να αποτινάξεις τις ενοχές 20+ ετών της κοινωνίας/οικογενειας μέσω της θρησκείας, θα προσπαθήσω να σου περιγράψω τον δικό μου θεό που ίσως πιστεύουν και άλλοι. Αρχικά να σου πω ότι πιστεύω στην εξέλιξη και στο Big bang σχετικα με τη δημιουργια του κοσμου και του ανθρώπου. Όμως σε δύσκολες περιπτώσεις που θέλω να πιστέψω ότι κάποιος μπορεί να με βοηθήσει (στη ζωή και όχι μεταθάνατον) πιστεύω στο δικό μου Θεο. Τον/την φαντάζομαι σαν μια οντοτητα όπως στις ταινίες που έχει μέσα του μόνο Αγάπη. Αυτό αυτόματα σημαίνει ότι δεν έχει θυσιαστει για πάρτη μου, ούτε ζητάει να τον ευχαριστώ κάθε μέρα, ούτε να τον λατρεύω κάποια μέρα της εβδομάδας, ούτε να νηστευω συγκεκριμένες μέρες το χρόνο, ούτε να «κοινωνώ» το σώμα και το αίμα του (θα έλεγα να τρώω αλλά μου θύμισε το mother :P). Φυσικά δεν με τιμωρεί όταν κάνω λάθη και αποδέχεται όλα μου τα συναισθήματα. Η «τιμωρία» έρχεται πάντα μέσω της Αγάπης. Δεν ξέρω αν τωρα καταλαβαινεις καλυτερα αλλα και εγω ήμουν στη φάση τη δικη σου που δεν μπορουσα να καταλαβω τι εννοούν οι άλλοι. Θα μπορέσεις μόνο να τους καταλάβεις όταν σταματήσεις να πιστεύεις ότι ο Χριστιανικός Θεός είναι ο καλύτερος και όταν κάνεις ταξίδια σε άλλες χώρες σε περιόδους νηστείας. Για παραδειγμα αν είσαι στο εξωτερικο Μεγάλη Βδομάδα, θα ξεχάσεις πραγματικα όλες τις ιεροτελεστίες της χριστιανικής θρησκείας και μόλις ανακαλύψεις ότι ακόμα και αμα φας κρέας την Μεγάλη Παρασκευή (guess what) τίποτα δεν πρόκειται να σου συμβεί θα αλλάξεις θεωρία. Βέβαια για αυτό το τελευταίο θέλει να είσαι και ανοιχτόμυαλη.