'Όταν συζητάς θέματα όπως η υιοθεσία ή η αναδοχή τέκνου από ομόφυλα ζευγάρια τρία θέματα εξετάζεις.Το καλώς έχειν των παιδιών. Πρώτο και βασικότερο.Το κατά πόσο οι θετοί/ανάδοχοι γονείς μπορούν να είναι κατάλληλοι.Κατά πόσο η κοινωνία στην οποία λαμβάνει χώρα η αναδοχή/υιοθεσία είναι ώριμη για το μέγεθος της "διαφορετικότητας", έτσι ώστε να μην στιγματιστεί το παιδί.Ας το πιάσουμε αντίστροφα. Αναφορικά με το τρίτο σκέλος φρονώ ότι η ελληνική κοινωνία είναι σε -γενικές γραμμές- σχεδόν έτοιμη να αποδεχτεί κάτι τέτοιο. Δεν είμαστε Σουηδία αλλά επουδενί δεν είμαστε και Σαουδική Αραβία. Εξάλλου ο νόμος οφείλει και να παιδαγωγεί.Αναφορικά με την καταλληλότητα των ομοφυλόφιλων ζευγαριών για υιοθεσία/αναδοχή δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιο θεμελιώδες "κόλλημα", καίτοι ο γάμος είναι το μέσο εντός του οποίου δημιουργείται η οικογένεια. Εδώ δεν έχουμε -πολιτικά- το θάρρος να νομοθετήσουμε ευθέως για ένα θέμα που αφορά σχεδόν αποκλειστικά δύο συναινούντες ενήλικες. Η ελληνική πολιτεία φοβάται να αναλάβει το πολιτικό κόστος της νομιμοποίησης του πολιτικού γάμου ομοφυλόφιλων ζευγαριών και προσπαθεί πλαγίως να το εγείρει. Κατά τα λοιπά είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν ομοφυλόφιλοι άνθρωποι μεστοί στοργικών συναισθημάτων που θα γινόντουσαν άριστοι γονείς.Ας πάμε στο βασικό. Το κατά πόσον είναι καλό για το παιδί. Εδώ οι κκ ψυχολόγοι, υιοθετώντας αποκλειστικά αμερικάνικη βιβλιογραφία (με προβληματίζει αυτό), μας λένε ότι είναι ΟΚ. Εδώ είναι που έχω κάποιες αμφιβολίες.Ειδικός ΔΕΝ είμαι αλλά κάποια πράγματα βασικά τα γνωρίζω. Κατά το πρώτο έτος της ζωής του το παιδί περνάει το στοματικό στάδιο. Κατά το δεύτερο έτος το πρωκτικό. Κατά το τρίτο το οιδιπόδειο (Μ. Γιωσαφάτ, Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια).Εκεί ανακαλύπτει το φύλο του ταυτιζόμενο ή όχι με τους γονείς του. Εκεί αν είναι αγοράκι αρχίζει και αντιγράφει τον μπαμπά και αν είναι κοριτσάκι τη μαμά, ενώ αρχίζει και δημιουργείται ενός ερωτικού τύπου αγάπη για τον γονέα του αντίθετου φύλου.Αυτό είναι ένα πεδίο προβληματικής για τα ομόφυλα ζευγάρια σε σχέση με την υιοθεσία/αναδοχή τέκνου.Δεύτερο πεδίο προβληματικής είναι το κάτωθι.Και βέβαια ένας ομοφυλόφιλος άνθρωπος έχει DNAική τάση αναφορικά με τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Ακριβώς όπως έχουν πχ οι άνθρωποι που είναι εθισμένοι σε ουσίες. Είναι όμως γνωστό τοις πάσι ότι τα παιδιά αντιγράφουν τους γονείς τους. Έτσι αν ένα παιδάκι έχει γονείς που καπνίζουν είναι πιθανότερο να γίνει καπνιστής ασχέτως DNAικής τάσης. Είμαι σίγουρος ότι το αυτό ισχύει και για τα παιδιά ομόφυλων γονέων.Υπάρχει κάτι κακό σε αυτό, δηλ. στο να γίνουν ομοφυλόφιλοι κάποιοι άνθρωποι λόγω του γονεϊκού παραδείγματος; Δύο προβληματικές και εδώ: (α) η πλειοψηφία σε μια δημοκρατία έχει δικαίωμα να αποφασίζει για το πώς θα μεγαλώνουν τα παιδιά της και τι πρότυπα/αξίες θα παίρνουν και (β) τα ομόφυλα ζευγάρια δεν μπορούν να αναπαραχθούν από μόνα τους.Εξόσων γνωρίζω, είμαι ανοιχτός σε διορθώσεις, τα ορφανά που είναι σε ιδρύματα προς υιοθεσία στην Ελλάδα είναι λιγότερα από τη ζήτηση. Άρα το επιχείρημα αν είναι καλύτερα για ένα παιδί να έχει δύο γονείς που να το αγαπάνε (ασχέτως του φύλου τους) ή να μεγαλώνει σε ίδρυμα αφορά μόνο τα προς αναδοχή παιδιά.Εκεί νομίζω, ότι λαμβανομένων υπόψη των ανωτέρω, δεν υπάρχει αυτονόητη απάντηση.Αν θες να κάνεις χρήσιμο δημόσιο διάλογο οφείλεις να δεις και τις δύο πλευρές. Αλλιώς αν έχεις απόλυτες και βολικές αλήθειες μάλλον κάνεις πολιτική στην πλάτη των παιδιών όπως πολλοί αυτόκλητοι περιβαλλοντολόγοι ή "ευαίσθητοι πολίτες" κάναν πολιτική στην πλάτη των ανέργων (θυμάται κανείς τους κορμοράνους του Βοτανικού;).Όταν νομοθετείς για τέτοια θέματα οφείλεις πάνω από όλα να βάλεις το καλό των παιδιών και όχι να προβείς σε ένα μανιφέστο προχωρημενοσύνης έναντι των ομόφυλων ζευγαριών. Αν σε κόφτει να το παίξεις προχώ έναντι των ομόφυλων ζευγαριών νομιμοποίησε τον γάμο τους και αναφορικά με τα παιδιά κάνε σοβαρή και επιστημονική δημόσια διαβούλευση. Μην υποκύπτεις στους κοινωνικά μαρξιστές που μοναδικός τους σκοπός είναι να καταργηθεί/παύσει οτιδήποτε "παραδοσιακό" υπάρχει.Γενικά είναι ανοιχτός σε οποιοδήποτε σχόλιο/διόρθωση πλην άναρθρων και αγενών κραυγών.
