Άλλες φορές προχωράς εσύ, άλλες φορές είσαι αυτός που μένει πίσω. Στη "ενήλικη" ζωή τέτοιες στεναχώριες είναι πολύ συνηθισμένες, σε σημείο αηδίας.Δυστυχώς τίποτα δεν παραμένει το ίδιο για πολύ. Τα παιδιά μεγαλώνουν, εμείς γερνάμε, οι γονείς πεθαίνουν. Αβάσταχτο, αλλά η ζωή συνηθίζεται...Μόνο οι αναμνήσεις θα σε συντροφεύουν για πάντα! Αυτές δεν θα τις χάσεις ποτέ και πάντα θα σε κάνουν να χαμογελάς. Να αναπολείς, να χαμογελάς και να μη τα παρατάς.Η λύπη που αισθάνεσαι τώρα, θα εξελιχτεί κι αυτή... Θα δεις, θα περάσει...Υπομονή!