"Το γεγονός ότι δε σκέφτομαι κάτι το κάνει αυτόματα επιτρεπτό... Μάλιστα."Δεν κατάλαβα, αναφέρεσαι στο αν σκέφτεται-γνωρίζει (ή όχι) κανείς το context των φωτογραφιών ή σε κάτι άλλο; Εξυπακούεται, σε σημείο που δεν θα έπρεπε να διευκρινίζεται νομίζω, ότι τα "ραβασάκια" και το εκφοβιστικό-επιθετικό αυτό περιβάλλον γι' αυτά τα παιδιά είναι το εντελώς αντίθετο του ορθού. Όταν, όμως, υπάρχει το εργαλείο (ή παραπροϊόν αυτής της διαμάχης, ανάλογα) που λέγεται "πόλεμος προπαγάνδας" το να λες ότι τα κορίτσια αυτά στέλνουν τις βόμβες, με αγάπη, στα παιδιά του Λιβάνου, σίγουρα είναι "πιο πιασάρικο" από το τα κορίτσια στέλνουν τις βόμβες στον Nasrallah, έτσι δεν είναι; "Επίσης μου "αρέσει" η προσέγγιση σου η οποία συνδυάζει: καταδικάζω τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται, με το μαζί τα φάγαμε".Όχι, δεν ισχύει αυτό που λες. Έχω εστιάσει, καθαρά, σε θέμα προπαγάνδας. Όταν ψάχνει να βρει κανείς τι στην ευχή κάνει κάποιους ανθρώπους να κάθονται σε μία πλαγιά και να ζητωκραυγάζουν με την ρίψη βομβών σε οικιστικές περιοχές, σαν να βλέπουν τα βεγγαλικά σε καρναβάλι, αναρωτιέμαι γιατί έχουν φτάσει σ΄αυτό το σημείο και νομίζω ότι η αίσθησή τους είναι "its us or them", μας μισούν, οπότε ..."φάτε την μπόμπα σας να μάθετε". (Μαλακία και άνιση λογική;: Προφανώς. Βρίσκουν κάποιο πάτημα στη συνείδηση τους, όμως;: Εκεί είναι το θέμα. Είναι οι διαστρεβλώσεις στο οπτικό υλικό που κυκλοφορεί το μόνο ή το κυρίως πρόβλημα;: Φυσικά όχι).