Σχετικά με το #6: Έχω περάσει παρόμοια κατάσταση και πιστεύω ότι η Λένα έχει δίκιο. Το ξέρω ότι δεν μπορώ να σε πείσω - προσπαθούσαν μάταια για χρόνια φίλοι μου να το κάνουν κι εγώ απλώς θύμωνα - αλλά προσπάθησε να δεις την κατάσταση χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς το βάρος της 'ιδιαίτερης' σχέσης που της έχεις φορτώσει, εγώ εκεί εντοπίζω το πρόβλημα: πίστευα ότι είναι τόσο μοναδικό αυτό που είχαμε που ακόμη κι αν με έκανε δυστυχισμένη δεν το άφηνα. Τελικά κατάλαβα τα εξής: 1. Δεν είχα τη δύναμη να εκφράσω ξεκάθαρα αυτό που ήθελα (γιατί δεν το παραδεχόμουν ούτε στον εαυτό μου) έτσι ώστε να επισπεύσω το τέλος και 2. ήταν ένας τρόπος να αποφεύγω το ρίσκο του να γνωρίσω καινούριους ανθρώπους και να επενδύσω σε νέες σχέσεις. Δεν ξέρω αν σε βοήθησα με αυτά. Πάντως εμένα με βοήθησε όταν φίλη μου μου είπε εντελώς στεγνά, όταν ήταν σε σχέση αυτός, 'πρέπει να δεις ότι έχει προχωρήσει, πάρτο απόφαση, δεν είσαι αυτό που νομίζεις ότι είσαι για αυτόν' (ή κάπως έτσι τέλος πάντων). 'Ασε τον εαυτό σου να στεναχωρηθεί και να κλάψει, αλλά μην πιάνεσαι από αυτό που είχατε και αυτό που σημαίνετε ο ένας για τον άλλον.