Ίσως είναι ωραία να τα γυρίσεις μ' ένα φουσκωτό και μια μάσκα, να κάνεις μια βουτιά στο ναυάγιο. Αλλά αν δε διαθέτεις φουσκωτό κι αναγκαστείς να πας με το βαρκάκι της γραμμής, είναι μια εμπειρία από τις πιο αηδιαστικές. Καταρχήν ξεκινώντας από τη Λιχάδα: τροχόσπιτα κι αμάξια ως εκεί που φτάνει το μάτι και μια βαριά μυρωδιά τηγανίλας∙ για αποκομιδή απορριμάτων ούτε λόγος.Περνώντας απέναντι, μουσική ανυπόφορη, άμμος βρώμικη, καρέκλες-εκδίκηση της γυφτιάς κι ένα άσχημο μπητς-μπαρ, με άσχημη μουσική κι άσχημη μυρωδιά από τσίκνα.Απ' την πίσω μεριά το νησάκι έχει κάτι εγκαταλελειμμένα σπίτια, παραλία από κοφτερές πέτρες (ηφαιστειογενές και γεωολογικά νεαρότατο γαρ), όχι κάτι το ιδιαίτερο.Παραπέρα δεν κολυμπήσαμε (για διακοπές πήγαμε, δεν πήγαμε για σπορ).Το μέρος αυτό χρειάζεται μια αποανάπτυξη: δε μπορείς να το βιάσεις προκειμένου να έρχονται μεσήλικες και μούλικα. Ένα μπητς-μπαρ χρειάζεται, αλλά μόνο με τα βασικά: κάνα νερό και κάναν χυμό. Από 'κει και πέρα με το στανιό σουβλάκια λες και πας σε εξοχική ταβέρνα, καταντάει αηδία.