Τα δικαστήρια εκπροσωπούν όλους τους Έλληνες καθώς εφαρμόζουν τους νόμους που έχει θεσπίσει η Βουλή των Ελλήνων. Ποιου η γνώμη πρέπει να υπερισχύσει; Της πλειοψηφίας, όπως αυτή εκφράζεται διά της πολιτείας, ή της μειοψηφίας διότι αυτή ξέρει καλύτερα από νόμους, δικαστήρια και δημοκρατικούς θεσμούς; Πηγή: www.lifo.grΌπως είδες, δεν γενικεύω, δεν μιλάω εκ μέρους όλων για όλα τα θέματα. Αναφέρομαι στο συγκεκριμένο παράδειγμα της Χαλκιδικής. Όπως είπα και πριν, δεν είναι όλα άσπρο - μαύρο. Το ερώτημα είναι μεν σαφές, είναι όμως ταυτόχρονα και ολίγον παραπλανητικό γιατί εκλαμβάνει ως δεδομένο και αδιαπραγμάτευτο ότι τόσο τα δικαστήρια όσο και η βουλή και η οποιαδήποτε πλειοψηφία και αρχή έχουν πάντα το αλάθητο, no matter what. Δεν είναι όμως όλα αγγελικά πλασμένα, και γι' αυτό ακριβώς όλοι μπορούν να είναι υπό κρίση και αμφισβήτηση - πρώτοι απ' όλους, φυσικά, οι κρίνοντες. Επειδή δε αναφέρθηκες σε όλους τους Έλληνες, υπενθυμίζω ότι σχεδόν οι μισοί εξ αυτών δεν ψηφίζουν καν. Τα δε δικαστήρια μπορούν κάλλιστα, αν χρειαστεί, να εκπροσωπούν απλώς και μόνο τα στενά συντεχνιακά τους συμφέροντα, και να συμπεριφέρονται αναλόγως, εις βάρος των υπολοίπων. Και, επειδή στην Ελλάδα ζούμε και έχουμε πάνω κάτω μια ιδέα για το πως λειτουργούν και λειτουργούσαν ανέκαθεν τα πράγματα σε κάθε επίπεδο, επέτρεψε μου να διατηρώ τις αμφιβολίες και τις επιφυλάξεις μου. Άλλωστε, αν κρίνω (σε γενικότερο πλαίσιο) από τα δικά μου, αλλά και τα δικά σου σχόλια, κι εμείς, κι ας διαφωνούμε μεταξύ μας, μειοψηφία είμαστε.. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα πρέπει να βγάλουμε τον σκασμό; Φυσικά, πρέπει να υπάρχει ένα πεδίο συνεννόησης όπως λες, ένας μπούσουλας κατά το δυνατόν δικαιότερος και αντικειμενικός, ένα θεμέλιο, η βάση πάνω στην οποία πατάει το οικοδόμημα. Υπάρχει όμως, θέλουμε δεν θέλουμε και η υποκειμενικότητα, ασχέτως αν κάποιοι την εκμεταλλεύονται κατά το δοκούν και κατά το συμφέρον. Υπάρχει η προσωπική κρίση, την οποία άλλωστε (υποτίθεται ότι) εμπιστευόμαστε όταν ψηφίζουμε για να συμμετέχουμε και να στηρίξουμε (υποτίθεται) το οικοδόμημα. Και επειδή υπάρχει προσωπική κρίση, υπάρχει και προσωπική ευθύνη. Να σου το θέσω λοιπόν ευθέως: θεωρείς, με βάση την ήδη υπάρχουσα γνώση και εμπειρία από τις μεταλλευτικές δραστηριότητες ανά τον πλανήτη ότι, επειδή το λέει το δικαστήριο, όντως δεν υπάρχει κανένας περιβαλλοντολογικός κίνδυνος από αυτό το έργο; Είσαι τόσο απόλυτα σίγουρος; Αν όχι, τι θα έκανες; Θα συναινούσες μόνο και μόνο για να είσαι εντός πλαισίων; Αν ναι, από που πηγάζει αυτή η βεβαιότητά σου; Και γιατί; Επειδή είσαι όντως πεπεισμένος από το σκεπτικό της απόφασης, επειδή αποκλείεται μία απόφαση δικαστηρίου να είναι λανθασμένη, ή επειδή έτσι "πρέπει" για να μην τεθεί υπό αμφισβήτηση το οικοδόμημα και ίσως μια παράμετρος, ή αυτό καθαυτό το ερώτημα που θέτεις; Γιατί, για να είμαι ειλικρινής, μου δίνεις την εντύπωση ότι εστιάζεις περισσότερο στο δεύτερο, από το αν υπάρχει έστω και η παραμικρή υποψία επιβάρυνσης ή ζημίας του περιβάλλοντος. Κι εγώ αυτό το συγκεκριμένο θέμα είναι που θεωρώ αδιαπραγμάτευτο, όσο εγωιστικό και κλισέ και "αφελές" και αν ακούγεται. Ας είμαι και μόνος μου. Όπως και να 'χει, σ' ευχαριστώ για την ως τώρα κουβέντα. Και συγχαρητήρια για την ταλιμπανιά...