Η πλειοψηφία των μεγάλων Ελλήνων, από τον Ρήγα Φεραίο στον Τσιφόρο και από τον παλαιό τον Νεφελούδη στον Βάρναλη ή από τον Λογοθετίδη στον Μιχάλη Σουγιουλτζόγλου (Σουγιούλ) και από τον Ελευθέριο Βενιζέλο στον Καβάφη, δεν ήταν από αυτό που βαφτίζουμε Ελληνική Δημοκρατία (ή παλιότερα Βασίλειον της Ελλάδος), από την μητροπολιτική Ελλάδα.Ανάσαναν έξω από τα στενά μωραΐτικα και ρουμελιώτικα όρια αυτής της καταπιεστικής επικράτειας που βασικά βγάζει κοκορέτσι, τραχανά και φέτα. Άντε και κανέναν φωτισμένο Αρκάδα.Τοπικισμός; Όχι. Το κράτος των Ελλήνων είναι τόσο μικρονοϊκό όσο και οι ίδιοι. Οι Έλληνες θέλουν ή αχανείς κρατικές οντότητες (Βυζάντιο, ελληνιστικά κράτη, οθωμανική αυτοκρατορία) ή αυτόνομες (πόλεις-κράτη, το χωριό τους, την ιδιαίτερη πατρίδα τους, όπως λέγανε μέχρι πρόσφατα). Θέλουν ή χώρο ή τον χώρο τους. Αυτός ο μεσόχωρος που ζούμε από το 1830 και δώθε είναι λίγο της καταπίεσης. Δεν μας πάει σαν ψυχοσύνθεση.Γι' αυτό και η μιζέρια. Είναι τόσο μικρός ο χώρος ώστε πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο και καθόλου μεγάλος για να μας μεγαλώσει το μυαλό μας. Οι πόλεις-κράτη είχαν καθοριστικά μικρές επικράτειες και βοήθησαν τον κόσμο να φύγει. Να απλωθεί.Η μεταπολεμική Ελλάδα έχει μπολιαστεί και με το μικρόβιο της αριστερής μιζέριας: απεχθάνεται κάθε ελίτ, διότι είναι "ταξική", δημιουργεί ιεράρχηση. Υπάρχει χώρος, χώρα, ομάδα που να προοδεύει χωρίς ελίτ; Χωρίς ηγέτες;Είναι σαν την μέρα της μαρμότας. Κάθε μέρα πρέπει να ξαναμάθεις τα πάντα. Να ξεκινήσεις από το μηδέν. Και εμείς ξεκινάμε από το μηδέν κάθε λίγο και λιγάκι διότι έχουμε μάθει να μην μαθαίνουμε τίποτα από τους άλλους. Γεννηθήκαμε γνωρίζοντας τα πάντα. Πως να μην το πάρουμε προσωπικά;