Το βιβλίο του Μάνσελ πολύ σημαντικό για την πόλη και την όλη περιοχή. Πιό επικεντρωμένο ακόμη στην πόλη, είναι το βιβλίο του Michael Haag, "Alexandria city of memory".Κάποιες λεπτομέρειες τώρα γιά την αναχώρηση της Αργίνης Σαλβάγου ( 1883-1972). Νομίζω ότι αναχώρησε το 1968. Στο λιμάνι την συνόδευσε ο πατέρας μου και ο προσωπικός της γιατρός. Ο πατέρας γύρισε στο σπίτι χλωμός και με σφιγμένα χείλη. Στις ερωτήσεις της μάννας απάντησε: δεν θα μάθει ποτέ κανείς πως έφυγε η κα Σαλβάγου από την Αλεξάνδρεια! Στο βιβλίο του ο Μάνσελ δίνει μιά αξιόπιστη εκδοχή. Οι τελωνειακοί της εποχής ήταν ανελέητοι στα όρια του σαδισμού, προς τους παλινοστούντες ξένους. Πόσο μάλλον σ'αυτήν την εμβληματική προσωπικότητα.Το Μέγαρο Σαλβάγου, που καταλαμβάνει ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο στο Καρτιέ Γκρέκ, πουλήθηκε ως εξής. Το Αιγυπτιακό κράτος επέβαλλε ένα υψηλότατο φόρο στην οικογένεια. Στο πωλητήριο της οικογένειας, υπήρξε μία μόνο προσφορά, αυτή της Πρεσβείας της ΕΣΣΔ. Το ύψος της ήταν ακριβώς αυτό του φόρου. Έτσι τα χρήματα πήγαν κατευθείαν στο κράτος. Η χρήση του από τότε είναι αυτή του Πολιτιστικού Κέντρου, που γνώρισε δόξες ως το 1972 περίπου, όπου η κυβέρνηση Σαντάτ πλέον έκανε την στροφή προς την Αμερική και την "ελεύθερη" οικονομία. Ο κήπος είναι τόσο μεγάλος, ώστε να έχει εγκατασταθεί υπαίθριο σινεμά περίπου 200 θέσεων. Ως προς "το περιοδικό ΑΑΗΑ (Amicale Alexandrie Hier et Aujourdhui)", δεν το γνωρίζω, υπάρχει πάντως η ιστοσελίδα aaha.ch, ενα γοητευτικό κράμα παρελθόντος και παρόντος, προσκλητηρίου νεκρών και ζώντων με υπότιτλο : Διεσπαρμένοι αλλά ενωμένοι, ενωμένοι αλλά (και) διαφορετικοί. Αποπνέει το Εβραίκό παρελθόν της πόλης, το οποίο επλήγη το 1948 και το 1956, γιά να εκπνεύσει το 1967.