(συνέχεια στο προηγούμενο σχόλιο μου)Και να ελέγξει το ενδεχόμενο της ύπαρξης ομάδας ψυχολογικής υποστήριξης στη Σχολή. Έχω πολλούς γνωστούς και φίλους, που έχουν βρεθεί στο εξωτερικό για σπουδές σε αυτήν την ευαίσθητη μετεφηβική ηλικία και σχεδόν όλοι αντιμετώπισαν θέματα. Ένας εξ αυτών μάλιστα, επέστρεψε στην Ελλάδα μέσα στο πρώτο χρόνο ξαφνικά, φοβούμενος οτι θα κάνει κακό στον εαυτό του ( έβλεπε σε επαναλαμβανόμενα όνειρα οτι βουτάει από το μπαλκόνι). Ζήτησε βοήθεια ψυχολόγου και σε τρεις μήνες επέστρεψε, απο ότι μου είχε πει τότε, η συνειδητοποιηση της ενηλικίωσης, με τις ευθύνες που της αναλογούν σε συνδυασμό με τον διαρκώς βροχερό καιρό, του είχαν δημιουργήσει φοβερο στρες. Το να μιλήσεις στους δικούς σου είναι μία πολύ καλή πρόταση, εάν διαθέτουν τα κατάλληλα εφόδια για να σε ακούσουν και να σε βοηθήσουν. Αν όμως αυτό δεν ισχύει, τότε πως περιμένουμε από κάποιον στα είκοσι του να βρει και μόνος του τη λύση; Με τι αντισώματα και ποιά ακριβώς πείρα; Λυπάμαι αλλά δεν βρίσκω τίποτα το επιλήψιμο στο να ζητήσει κάποιος βοήθεια από κάποιον,που έχει εκπαιδευτεί ακριβώς σε αυτό. Οχι οτι δεν υπάρχουν και άνθρωποι που τα καταφέρνουν πάντα μονοι τους, αλλά δεν είμαστε όλοι το ιδιο.Όσον αφορά το άλλο γράμμα με την κοπέλα που ανέφερε οτι δεν έχει διάθεση να βγει, επειδή η πόλη είναι τόσο αντιαισθητική ( βλέπουν και άλλοι μια τέλεια προβολή εδώ άραγε;), νομίζω είναι προφανές πως κάτι συμβαίνει. Όσες εικόνες εγκατάλειψης, ασχήμιας και παρακμής υπάρχουν, έχω βρει άλλες τόσες που μας αποζημιώνουν. Και κατά τα άλλα, ναι τα σκουπιδια είναι ενοχλητικά, και ο τρόπος που αντιμετωπίζει κανείς το θέμα, από το αν θα αφήσει τη γόπα του στη παραλία δηλαδή, υποδηλώνει την παιδεία του και τον πολιτισμό του. Χθες ξανά στην παραλία, στα λιμανάκια της Βουλιαγμένης φεύγοντας γεμίσαμε μια μεγάλη σακούλα σκουπιδιων με όλα όσα είχαν αφήσει οι... προηγούμενοι. Θετική σκέψη, ενδοσκόπηση και ψυχολογική συμβουλευτική για όποιον παλεύει ηττημένος διαρκώς με φαινομενικά ανυπέρβλητα αδιέξοδα. Καλό μας υπόλοιπο καλοκαίρι.