Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Όταν (αν) γίνω ποτέ 89 χρονών, θα προτιμάω 100Χ να με φροντίζει ένα άρτια εκπαιδευμένο προσωπικό παρά τα 2 - 3 - 5 - 7 παιδιά μου. Τα οποία θα είναι εντελώς τυχαία δικηγόροι και τραπεζιτικοί υπάλληλοι.Ιδίως μετά από βαριά αρρώστια όπως το εγκεφαλικό θα χρειάζομαι (όπως ο κάθε άνθρωπος) εκπαιδευμένους ανθρώπους 24Χ7. Ποιός λογικός νους θα περιμένει από τα παιδιά του (τα οποία έχουν και τις δικές τους ζωές να ζήσουν, τα δικά τους παιδιά να μεγαλώσουν) να σηκώνονται κάθε νύχτα στις 3 γιά να μου αλλάξουν τα εσώρουχα είτε να με υποστηρίξουν μέχρι την τουαλέτα;Αν συνδυάσω το εκπαιδευμένο προσωπικό σε επαρκείς αριθμούς με ένα άνετο και ευρύχωρο περιβάλλον τότε χρειάζομαι γύρω στα 4000 - 6000 $ τον μήνα. Γιά κάθε μήνα, όσο ζω. Δηλαδή 72.000 ευρώ/ χρόνο. Και αν ζήσω δέκα χρόνια, τότε χρειάζομαι (μαζί με τον πληθωρισμό) γύρω στο 1 'μύριο.Δεν ξέρω προσωπικά την οικογένεια του κου Ατένμπορο, αλλά πιστεύω ότι ούτε τον (παρα)πέταξε κανένας ούτε αδιαφόρησε γιά το Οσκαρ του. Και το τελευταίο που χρειάζεται ένας τετραπληγικός σε καροτσάκι είναι μιά "ζεστή σούπα".Η ιδεοληψία ότι "πετάμε τους γέρους στο γηροκομείο" ανήκει στον 19ο αιώνα. Τα πράγματα έχουν προχωρήσει ΠΟΛΥ από τότε - ιδιώς στην χώρα που έζησε και πέθανε ο κος Ατένμπορο.