Aγαπητέ Χρυσόστομε,Θεός κι επιστήμη μας θεραπεύουν όλους,αλλά ξεχνάς πως για να θεραπευτεί κάποιος,απαραίτητη προυπόθεση είναι να ΘΕΛΕΙ να σωθεί.Ο επιστήμονας σου λέει "θέλεις να σωθείς;πάρε το τάδε χάπι!".Ο Θεός σου λέει "θέλεις να σωθείς;ταπεινώσου!"Ο πρώτος σου προτείνει τον εύκολο δρόμο,ο Δεύτερος τον δύσκολο.Γι' αυτό πολλές φορές αρνούμαστε τον Θεό με λογικοφανή επιχειρήματα,διότι δεν θέλουμε να διώξουμε από την ψυχή μας την αλαζονεία.ο Θεός δεν θέλει παρακάλια,θέλει να θέλεις να σωθείς.Αντιλαμβάνομαι τις αμφιβολίες και τις διαφωνίες σου,τις έχω κι εγώ,ένας αδύναμος και άπιστος είμαι κι εγώ,αλλά,αφού έζησα το δικό μου θαύμα,να μην το πω;να μην αλλάξω λίγο την κοσμοθεωρία μου προς την αποδοχή ύπαρξης του Θεού;και να μην διαδώσω το βίωμά μου;Γι' αυτο ακόμη είμαι ανάμεσα σε επιστήμη και Θεό.Δεν το θεωρώ κουτοπονηριά,αλλά εφαρμογή του περίφημου ρητού "συν Αθηνά και χείρα κίνει".Μπορεί και να είναι πονηριά,ελπίζω να μου το φανερώσει κάποτε ο Ύψιστος,ώστε να διορθωθώ.Όσο για το "πανταχού παρών",δεν κατάλαβα τί εννοείς.Επειδή βρίσκεται παντού,πρέπει ντε και καλά να βοηθά;με το ίδιο σκεπτικό,κι το οξυγόνο βρίσκεται παντού,αλλά εάν δεν θέλουμε να το εισπνεύσουμε δεν θα μας βοηθήσει στην επιβίωση και θα αποβιώσουμε.Έτσι κι ο θεός,θέλει να θέλεις να ζήσεις,αλλά στην αιώνια ζωή,όχι σ' αυτήν.Εδώ δίνουμε εξετάσεις για την επόμενη,όπως μας έλεγαν και οι θεολόγοι στο σχολείο.Εάν δεν υπήρχαν οι ψυχίατροι να διαγνώσουν κατάθλιψη,θα υπήρχε ο άνθρωπος του Θεού να διαγνώσει υπερηφάνεια,η οποία είναι η ρίζα της κατάθλιψης,θα έγραφε στο συνταγολόγιο "ταπείνωση" κι εάν ήμουν υπάκουος ασθενής,θα έβρισκα θεραπεία.Γι' αυτό πάσχουμε από κατάθλιψη,αγαπητέ Χρυσόστομε:επειδή είμαστε εγωίσταροι!Όλοι μας!Επειδή θέλουμε να τα ελέγχουμε όλα,να είμαστε άριστοι σ' όλα(δηλαδή ανώτεροι των άλλων)και να μας θαυμάζουν όλοι,ώστε να έχουμε λαμβάνειν απ' αυτούς(χρήματα,αγάπη,σεξ κ.ο.κ).Όταν,π.χ,τρώμε χυλόπιτα,στενοχωριόμαστε!Γιατί,όμως;Μα,επειδή θέλαμε να μας αγαπά η άλλη πλευρά(εγωιστική επιθυμία κυριαρχίας επί της ψυχής ένος άλλου ανθρώπου),να απολαύσουμε το σώμα του(εκμετάλλευση,σαν να ήταν αντικείμενο)και να μας αποδεχτεί ως το μοναδικό άτομο,που θα του δώσει ευτυχία.Δεν είναι εγωιστικά όλα αυτά;Και στο άκουσμα του "όχι",συντρίβεται αυτή η υπερηφάνεια.Και αυτή η συντριβή,εκδηλώνεται ως θλίψη,διότι, όπως και να το κάνουμε,ο θυμός είναι λιγουλάκι αθέμιτος έως παράνομος.Δεν έκανα τάμα,ούτε μήνυση,εξήγαγα ασφαλές συμπέρασμα κι έκανα επιλογή θεραπείας,της μόνης πραγματικής κι αιώνιας θεραπείας για τα ψυχικά νοσήματα.
