#1 @ A, μπαAlready answered before asked.#2 Κατά τη γνώμη μου, και έχοντας ζήσει παρόμοια κατάσταση με έναν φίλο μου (ολίγον παραλλαγμένη η δική μου ιστορία βέβαια, still I get the feeling), απολαμβάνεις ήδη το "μαζί" που έχετε. That's all. Είναι λίγο; Είναι ικανοποιητικό; Είναι δύσκολο και συνάμα ωραίο; Είναι οδυνηρό; Ό, τι κι αν είναι αυτό που έχετε αυτή τη στιγμή, αυτό συνιστά το δικό σας "μαζί" και, απ' ό, τι φαίνεται, μάλλον αυτό είναι ό, τι μπορείτε να έχετε και δεν έχει άλλο. Να το χαρείς ως έχει, λοιπόν. Ή να το παρατήσεις ως έχει, χωρίς άλλες προσδοκίες - κόβοντάς το. Και έπειτα, στην τελική αν είναι να συμβεί και το επιθυμητό σενάριο - αν μεταβληθούν κάποιες παράμετροι εννοώ - ε, ας έρθει. Αλλιώς, η ζωή προχωράει, θα σε "αναγκάσει" να προχωρήσεις κι εσύ με τις επιλογές σου, βλέποντας και κάνοντας. Α! Και μη νομίζεις ότι στην παρούσα φάση δεν της δείχνεις ότι τη θέλεις. Αυτά βγάζουν μάτι, ειδικά μεταξύ ατόμων που βρίσκονται τόσο κοντά. Οπότε, μην καταπιέζεσαι ιδιαίτερα απαραίτητα (δεν ξέρω πάντως, εσύ γνωρίζεις πόσο πρέπει και αν συντρέχει σοβαρός λόγος να το κάνεις, τί διακυβεύεται κλπ.). Μην είσαι αρνητική στην προοπτική να γνωρίσεις κι άλλον κόσμο, να κάνεις άλλα πράγματα με άλλους ανθρώπους έστω. Αν αποσπάσεις ένα, μικρό έστω, μέρος από το όλον του χρόνου σου τον οποίον περνάτε μαζί και το αφιερώσεις σε άλλες συναναστροφές/άλλες δραστηριότητες με άλλον κόσμο/whatever, τότε η όποια εξέλιξη στο επίμαχο θέμα (μια θετική ή η κλιμάκωση της αρνητικής για εσένα) θα πραγματοποιηθεί πιο ευνοϊκά· διότι στη μία περίπτωση (της θετικής εξέλιξης) θα έχεις προκαλέσει μια έκπληξη που θα εκληφθεί ως πρόκληση και στην άλλη (της αρνητικής) θα έχεις δημιουργήσει κάποιες συνθήκες έτσι ώστε η σταδιακή αποστασιοποίησή σου (από το συναίσθημα ή από τον άνθρωπο, ανάλογα) να διευκολύνεται κατά το δυνατόν. Και άσε τον καιρό να δείξει, αυτά αργά ή γρήγορα ξεκαθαρίζουν συνήθως. Αν μη τι άλλο, με έναν καινούργιο έρωτα ή με κάποια άλλη βαρβάτη αλλαγή στη ζωή ενός απ' τους δυο.
