Κάποτε ήμουν μάρτυρας σε μια δίκη διατροφής, που (τι προτότυπο!) ο πατέρας δεν ήθελε να πληρώνει διατροφή στα τέσσερα παιδιά του! Η υπόθεση μας ήταν η εικοστή έβδομη στη σειρά, και στις είκοσι έξι απ' τις είκοσι επτά υποθέσεις, οι πατεράδες αγωνίζονταν να αποδείξουν πως δεν έχουν χρήματα για τη διατροφή. Μόλις έφτανε η ώρα να μιλήσουν για την επιμέλεια των παιδιών, κάναν τον κινέζο και την παραχωρούσαν χωρίς δεύτερη κουβέντα στην μητέρα. Κράμερ εναντίον Κράμερ αλά ελληνικά! Όχι πως δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά μιλάμε για την συντριπτική πλειοψηφία.