Καλά, αυτό το επιχείρημα για τις "ελίτ της Ευρώπης" που τάχα μου χρειάζονται τους μετανάστες (παράτυπους ή όχι) για να συμπιέσουν περαιτέρω τους μισθούς ή να ξηλώσουν όλο το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο ("κράτος πρόνοιας" κ.λπ.) και να επιφέρουν έτσι μια αλλαγή των συσχετισμών τέτοια που να είναι συντριπτικά εις βάρος των εργαζόμενων στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες, είναι επιεικώς έωλο. Κάποιοι μάλιστα τσιτάρουν τα σχετικά χωρία από τον ίδιο τον πατριάρχη του εργατικού κινήματος, τον Κάρολο Μαρξ (συζητήσιμα και αυτά φυσικά, διότι ούτε το αλάθητο είχε, ούτε μπορεί να απομονώνει κανείς εκφράσεις από τα γενικότερα συμφραζόμενα ή να διαλέγει επιλεκτικά και εκλεκτικά ό,τι του κάνει από δώ και από εκεί). Ο πραγματικός λόγος για την κατά μέτωπο επίθεση που υφίσταται η μισθωτή εργασία σήμερα (και αυτό το σήμερα δεν είναι τα τελευταία 8 χρόνια, όπως θέλει να πιστεύει σύσσωμη σχεδόν η αριστερά μας, που εντοπίζει την απαρχή όλου του κακού στο Μνημόνιο και λίγο πριν, στην είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη) είναι ακριβώς ότι υπάρχει μία τεράστια υποχώρηση - πολιτική, οργανωτική, ιδεολογική, κινηματική κ.ο.κ. - ενός αυτόνομου, μη ελεγχόμενου από κρατικές ή εργοδοτικές δομές, εργατικού κινήματος που προτάσσει κατ' αρχήν τα δικά του ανεξάρτητα αιτήματα, κρατώντας αποστάσεις από όλη την μικροαστική πανούκλα της πολιτικής διαμεσολάβησης, των αγανακτισμένων τζιτζιφιόγκων και της εθνικής ομοψυχίας. Δεν χρειάζονται κανένα άλλοθι λοιπόν και καμία δικαιολογία όσοι αποφασίζουν για τους υλικούς - και όχι μόνο, όχι μόνο!- όρους διαβίωσης της μεγάλης πλειονότητας του πληθυσμού, προκειμένουν να τους κάνουν πολύ δυσμενέστερους, ακριβώς διότι στις κοινωνίες του ενσωματωμένου θεάματος κατά Ντεμπόρ και της μετανεωτερικότητας δεν υφίσταται κανενά συλλογικό υποκείμενο ικανό να επιδείξει την παραμικρή άξια λόγου διάθεση - δεν μιλάμε καν και καν για δράση - εναντιώσης στους σχεδιασμούς αυτούς. Το είδαμε πολύ καλά το έργο αυτό στην Ελλάδα, όπου κάποιοι ονειρεύονταν επανάσταση με φουστανέλες και τσαρούχια ενάντια στο "διευθυντήριο των Βρυξελλών" και λοιπές σάχλες. Στην Ελλάδα ειδικά, με 60 % ανεργία στους νέους έως 24 (νομίζω) και 25 + % γενική ανεργία, σοβαρά ποιός χρειάζεται φθηνό εργατικό δυναμικό από έξω για να συμπιέσει και άλλο τους μισθούς και να "απαξιώσει την εργασία", όταν υπάρχει μία πρακτικά ανεξάντλητη δεξαμενή φυτοζωούντων, οικονομικά εξαρτημένων από την οικογένεια (άλλη ελληνική πατέντα αυτή), νεολαιών που είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν - έστω περιστασιακά - σε όποια κακοπληρωμένη σκατοδουλειά θα βρεθεί, συχνά ανασφάλιστη, με τα λεγόμενα ευέλικτα ωράρια, χωρίς συνδικαλιστική εκπροσώπηση επί της ουσίας, και πάντα με την ψευδαίσθηση ότι είναι κάτι προσωρινό, μέχρι να πάρω το πτυχίο, μέχρι να τελειώσω το μάστερ κ.λπ. μέχρι να καβατζωθώ, και κάπως έτσι έχεις πάει 35 και είσαι ακόμα στα ντελίβερι. Εγώ σου λέω ότι τους απελαύνεις αύριο κιόλας όλους· μπορεί να μου απαντήσει κανείς πώς ακριβώς θα καλυτερέψουν οι εργασιακές του συνθήκες εξ αυτού του λόγου, χωρίς ο ίδιος να παλέψει για τίποτε; Προσοχή: δεν υπεισέρχομαι στο ζήτημα της εγκληματικότητας, αναφέρομαι αποκλειστικά στην γραμμή επιχειρηματολογίας που ακολουθεί το λουκούμ και η οποία είναι δυστυχώς τόσο αβασάνιστη, διαδεδομένη και εύκολη, γιατί είναι ευλογοφανής, αλλά έχει μικρή, πολύ μικρή σχέση με την πραγματική κατάσταση.
